آثار شدت تمرینات تناوبی بر پروتئین‌های مرتبط با دینامیک میتوکندری در قلب رت‌های نر مبتلابه انفارکتوس میوکارد

مقدمه و هدف: انفارکتوس میوکارد (MI) شایع‌ترین نوع بیماری قلبی می باشد. بر اساس مطالعات اخیر، اختلال در عملکرد میتوکندری در پیشرفت نارسایی‌های قلبی پذیرفته‌شده است. فعالیت ورزشی نقش محافظتی در برابر بیماری‌های قلبی عروقی دارد با این حال نقش پروتئین‌های درگیر در داینامیک میتوکندری در پاسخ به فعالیت ورزشی به‌خوبی مشخص نشده است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی آثار شدت تمرینات تناوبی بر پروتئین‌های مرتبط با داینامیک میتوکندری در قلب رت‌های نر مبتلابه انفارکتوس میوکارد می‌باشد. موارد و روش ها: پژوهش حاضر، تجربی با طرح پس‌آزمون با گروه کنترل در رتهای ویستار 16 هفته‌ای بود. در این مطالعه، پس از ایجاد MI با بستن شریان کرونری(LAD) و اطمینان از ایجاد MI توسط اکوکاردیوگرافی، رت‌های به گروه‌های تمرینی تناوبی باشدت بالا (HIIT)، متوسط (MIIT)، پایین (LIIT)، انفارکتوس میوکارد بی‌تمرین (MI-SED) و کنترل سالم (C) تقسیم شدند. 6 هفته پس از اجرای تمرینات ورزشی(5 جلسه در هفته، هرجلسه یک ساعت)، سطوح پروتئین‌های MFN2، DRP1 و PGC-1α بافت قلب به روش وسترن بلات اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که سطوح پروتئین های MFN2 و PGC-1α در گروه MI-SED نسبت به کنترل سالم کاهش و سطوح پروتئنی DRP1 افزایش معنی‌داری داشت (05/0P≤). همچنین، سطوح پروتئین‌های MFN2 و PGC-1α تنها در گروه MIIT نسبت به گروه MI-SED افزایش معنی داری داشت (05/0P≤) و بین سایر گروه‌ها تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0P≤). با این‌حال کاهش سطوح پروتئینی DRP1 در تمامی گروه‌های تمرینی نسبت به MI-SED معنی‌داری بود (05/0P≤) ولی تفاوتی بین سه شدت مختلف تمرین وجود نداشت (05/0P≤). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی با شدت‌ متوسط (MIIT) منجر به بهبود پروتئین‌های همجوشی و شکافت میتوکندری در رت‌های مبتلا به انفارکتوس میوکارد می‌شود. در حالی‌که تمرین تناوبی با شدت بالا و پایین (HIIT،LIIT) علی رغم کاهش معنی دار DRP-1، منجر به نغییرات قابل توجهی در محتوی پروتئینی MFN2 و PGC-1α نشد.