اثر تزریق داخل صناقی سایمتیدین بر پاسخ درد ناشی از فرمالین در موشهای سوری

هدف : مطالعه اثر محیطی سایمتیدین بر پاسخ درد ناشی از فرمالین و همچنین تاثیر ان بر اثر ضد دردی مورفین در موشهای سوری. طرح : مطالعه تجربی. حیوانات : هفتاد و دو عدد موش سفید کوچک آزمایشگاهی نر با وزن بین 26-23 گرم. روش : گذاشتن حیوانات در دستگاه آزمون فرمالین، تزریقات داخل صفاقی سایمتیدین (5، 10 و 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، مرفین (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و سایمتیدین (20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) بعد از مرفین (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن زدن)، تزریق زیر جلدی نالوکسان (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و قبل از سایمتیدین (20 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن). تزریق کف پایی فرمالین 5 درصد به حجم 20 میکرولیتر با سرنگ شماره 28، ثبت مدت زمان لیسیدن و گاز گرفتن پنجه پای تزریق شده در فواصل زمانی 5 دقیقه ای به مدت یکساعت. تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تی – زوج، آنالیز واریانس یکطرفه و با اندازه گیری مکرر و آزمون دانکن. نتایج : تزریق کف پایی سالین نرمال پاسخ ضعیفی در پنج دقیقه و تزریق کف پایی فرمالین پاسخ درد دو مرحله ای (مرحله اول : 5-0 و مرحله دوم: 40-20 دقیقه) پس از تزریق ایجاد کردند. تزریق داخل صفاقی سایمتیدین در مقادیر 5 و 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن اثر نگذاشت و سایمتیدین (20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) بدون اثر بر مرحله اول، پاسخ درد مرحله دوم را کاهش داد. تزریق داخل صفاقی مرفین پاسخ درد را در هر دو مرحله کاهش داد. تزریق سایمتیدین قبل از مرفین بر کاهش درد ناشی از مرفین اثری نگذاشت. تزریق زیر جلدی نالوکسان موجب پایداری درد در مرحله اول و دوم شد. تزریق سایمتیدین بعد از نالوکسان در مرحله اول درد اثر نکرد ولی درد مرحله دوم را کاهش داد. نتیجه گیری ک بر اساس نتایج می توان چنین مطرح نمود که سایمتیدین (آنتاگونیست گیرنده h2 هیستامین) موجب کاهش درد التهابی (مرحله دوم درد فرمالینی) و نه درد نوروژنیک (مرحله اول درد فرمالینی) می شود پس گیرنده h2 هیستامین ممکن است در درد التهابی نقش داشته باشد و به نظر می رسد که بین گیرنده h2 و سیستم اپیوئیدی در مکانیسم های درد التهابی احتمالا ارتباطی وجود ندارد.