بررسی وضعیت لباس مفهومی از دیدگاه هنرمندان فعال در این حوزه در ایران (دهۀ 1380)

بعد از دهۀ 60 میلادی، لباس به عنوان مفهومی هنری مد نظر قرار گرفت و هنرمندان با استفاده از تلفیق لباس با ویژگی‏های هنرهای تجسمی، حالات و صفات انسانی، حرکات اندام، و گاه توانایی‏های بازیگری، مفاهیم مورد نظر خود را به نمایش گذاشتند و از آن در قالب چیدمان، اجرا، ویدئو، عکاسی، و غیره برای خلق اثر هنری و ارتباط با مخاطبان اثر بهره جستند. هدف اصلی چنین لباس‏هایی صرفاً پوشش بدن انسان نیست، بلکه نمایش صفات، احساسات، و اندیشه‏های انسان است. هدف این پژوهش، بررسی وضعیت و جایگاه لباس مفهومی، دلایل وضع موجود آن، و راه‏کارهای توسعه و گسترش این حوزه از هنر از دیدگاه هنرمندان فعال در این حوزه در ایران بود. این پژوهش از منظر داده‏های تحقیق، کیفی بود و شرکت‏کنندگان آن به صورت هدف‏مند انتخاب شدند. ابزار جمع‏آوری داده‏ها نیز مصاحبۀ نیمه‏طراحی ‏شده بود. اطلاعات جمع‏آوری شده از طریق مصاحبه‏ها‏ی حضوری و پست الکترونیک، پس از ضبط و تبدیل به متون یادداشت شده، کدگذاری شدند و سپس مقوله ها و الگوهای موجود در آن‏ها استخراج و تحلیل شدند. نتایج این پژوهش حاکی از این است که این حوزه از هنر در ایران رشد چشمگیری ندارد. بر اساس یافته‏ها، مهم‏ترین دلایل گسترش نیافتن حوزة لباس مفهومی در ایران را می‏توان مربوط به کمبود منابع نظری، عدم شناخت، و استقبال نکردن مخاطبان از این حوزه و وجود محدودیت‏های متعدد اجتماعی، فرهنگی، و سیاسی دانست. .