کاوشی در بازی کودکان درخودمانده در بستر تجربه های زیسته مادران: موردی از یک پژوهش آمیخته

هدف پژوهش حاضر، بررسی خصیصه های بازی کودکان درخودمانده از طریق کاوش روایت های مادران و تجربه های روزمره ایشان در بازی با کودکان بود. در رویکرد کیفی این پژوهش با اتخاذ پژوهش روایی، یازده مادر دارای کودک درخودمانده مورد مصاحبه روایی قرار گرفته اند و در بررسی پیمایشی آن، ویژگی های خانوادگی، فردی و رشدی کودکان نمونه توسط پرسشنامه جمعیت شناختی، مقیاس ارتباط اجتماعی (scq) و مقیاس رفتار بازی کودکان پیش دبستانی (ppbs) بررسی و توصیف گردید. در تحلیل داده ها، علاوه بر داده های کمّی، موضوعات به دست آمده از مصاحبه های عمقی نیز در قالب هفت طبقه گروه بندی شد و مورد بحث قرار گرفت. مطابق کاوش روایی، برجسته ترین خصایص بازی کودکان درخودمانده که در تجربه های روایت شده از مادران آشکار شد عبارتند از: نقص در بازی های نمادین، عدم مشارکت گروهی، چسبندگی به یک اسباب بازی ثابت، علاقه مندی به بازیچه های غیر معمول، دل زدگی سریع از اسباب بازی، لذت نبردن از بازی و بی میلی نسبت به بازی، بازی گریزی، فراموش کاری و بی هدفی در بازی، تکراری بودن فعالیت های بازی گونه، سطحی بودن بازی ها، گرایش به وسایل، اسباب بازی ها و فعالیت های حسی- حرکتی. همچنین برای فرد مشارکت کننده، مقاومت کودک در برابر بازی، سخت بازی و انرژی گیر بودن بازی با آن ها از جمله بارزترین خصیصه های بازی کودکان درخودمانده بود. بر اساس تحلیل داده های کمّی، در مورد مقوله هایی همچون ترجیح اسباب بازی، بازی وانمودی، به کارگیری تکلم و در مقوله مشارکت در بازی های گروهی، کودکان درخودمانده نمونه پژوهشی حاضر، نسبت به میانگین فرضی مقیاس بازی کودکان پیش دبستانی به طور معنادار دارای وضعیتی متفاوت بودند.