مقایسه اثر بریس عمل کردی و گچ گیری کوتاه ساق بر متغیرهای راه رفتن در افراد مبتلا به کشیدگی درجه ۲ و ۳ مجموعه لیگامانی خارجی مچ پا

افراد مبتلا به کشیدگی لیگامان مچ پا به دلیل وجود درد، تورم و محدودیت حرکت در مفصل مچ پا، آهسته راه رفته و قدم های کوتاه تری برمی دارند. با وجود آن که کشیدگی مچ پا یکی از متداول ترین آسیب ها در بین ورزشکاران و افراد فعال محسوب می شود، هنوز روش درمانی مشخص و مورد قبولی برای اغلب درمان گرها وجود ندارد. درمان های مختلفی برای این ضایعه پیشنهاد شده است که به 2 گروه عمده متحرک سازی زودهنگام و بی حرکت کردن عضو آسیب دیده تقسیم می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات روش متحرک سازی زودهنگام با بریس عمل کردی و محدود کردن حرکات توسط گچ گیری بوده است. در این مطالعه با اندازه گیری 3 متغیر راه رفتن، شامل سرعت راه رفتن، طول گام اندام سالم و زمان تکیه روی اندام آسیب دیده، اثرات 2 روش ذکر شده مورد بررسی قرار گرفت تا روش مناسب تر تعیین شود. در این بررسی 30 فرد مبتلا به کشیدگی مچ پا به صورت نمونه گیری آسان انتخاب شدند و براساس قرعه کشی به 2 گروه 15 نفری تقسیم گردیدند. برای گروه اول جهت کنترل حرکات از بریس عمل کردی استفاده شد و در گروه دوم گچ گیری صورت گرفت. سه هفته بعد از شروع درمان، اولین آزمون راه رفتن برای نمونه ها انجام شد سپس 2 گروه به صورت هم زمان به بخش فیزیوتراپی ارجاع شدند. پس از خاتمه 10 جلسه فیزیوتراپی، آزمون ها تکرار شدند و اطلاعات مربوط به راه رفتن ثبت گردید. آزمون t مستقل در مرحله پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معنی داری را در میانگین مقادیر 2 گروه نشان نداد. براساس آزمون t زوج بین مقادیر پیش آزمون و پس آزمون گروه گچ گیری اختلاف معنی دار آماری وجود داشت اما در گروه بریس عمل کردی این اختلاف معنی دار نبود. نتایج به دست آمده نشان داد که در گروهی که از بریس استفاده کرده بودند، بیماران قبل از فیزیوتراپی به راه رفتن مناسب رسیده بودند و اهداف توان بخشی در زمان کوتاه تری به وقوع پیوسته بود.