بهبود درناژ لنف در یک مورد بیمار مبتلا به لنف ادم مادرزادی اندام تحتانی قبل و بعد از پیوند سلول های بنیادی اتولوگ رها شده از مغز استخوان پس از تحریک با gcsf

لنف ادم عبارت از تجمع غیرطبیعی مایع لنف در نسوج زیرجلدی است که به دلیل اختلال در درناژ لنف، ناشی از نقایص مادرزادی (اولیه) و یا اکتسابی (ثانویه) عروق لنفاوی می باشد. علامت اولیه، ادم خود به خود در اطراف پا (foot) و ساق است. علایم در لنف ادم نوع دیررس (tarda) پس از 35 سالگی، بارز می شود. در لنف ادم زودرس، علایم ممکن است یک یا دو طرفه باشد و ادم معمولا به آرامی به طرف بالای ساق گسترش می یابد و طی ماه ها یا سال ها تمامی عضو را در گیر می کند. بیماران در مراحل اولیه لنف ادم ممکن است به درمان های نگهدارنده و conservative پاسخ دهند، مانند درمان های فیزیکی از قبیل cdt(complex decongestive therapy) و بالا نگه داشتن (elevation) عضو و پروفیلاکسی آنتی بیوتیک. در مرحله استقرار بیماری، تاثیر درمان های فوق زودگذر است و مطالعات اخیر در طب باز ساختی (egenerativer) نشانگر آن است که درمان با سلول های بنیادی و لنفانژیوزنز حاصله از آن، ممکن است روش درمانی جدیدی، فراروی این بیماران بگشاید.مطالعه حاضر به صورت تجربی experimental از نوع قبل و بعد می باشد. در این مطالعه یک بیمار مبتلا به لنف ادم اولیه (نوع praecox اندام تحتانی) که به درمان های طبی (مانند cdt و ionelevat عضو و ...) پاسخ مناسب نداده بود، کاندید دریافت سلول های بنیادی اتولوگ شد. برای بیمار gcsf نوترکیب انسانی به صورت زیرجلدی با دوز 5 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم، روزانه تجویز شد تا سلول های پیش ساز (stem/progenitor cells) از مغز استخوان رها شوند. پس از رسیدن گلبول های سفید به حد کافی در خون محیطی (حدود 25000 در میلی لیتر خون)، سلول های تک هسته ای از خون محیطی جدا و تغلیظ شد و سپس در مسیر آناتومیک لنفاتیک های اندام تحتانی، از کشاله ران چپ تا نواحی دیستال ساق چپ، تزریق گردید.از این مطالعه، می توان چنین نتیجه گرفت که تزریق سلول های بنیادی خون محیطی (پس از تحریک مغز استخوان باgcsf ) در بیمار مبتلا به لنف ادم اولیه اندام تحتانی، روش درمانی موثر جهت بهبود درناژ لنف و به تبع آن بهبود علایم بیمار می باشد و می تواند افق درمانی جدیدی برای درمان بیماری های صعب العلاج بگشاید.