مقایسه نقش ضایعه و تحریک الکتریکی هسته دسته منزوی بر حساسیت بارورفلکسها در سیستم عصبی – قلبی – عروقی رتهای معتاد به مورفین

مقدمه: شواهد علمی قابل ملاحظه ای در مورد تداخل عمل سیستم اوپیوئیدی و سیستم کنترل قلبی عروقی در دستگاه عصبی مرکزی وجود دارد. این تحقیق به منظور بررسی نقش هسته دسته منزوی بر روی کنترل بارورفلکس در سیستم عصبی - قلبی، عروقی رتهای معتاد به مورفین انجام گرفته است. روش کار: در این مطالعه تجربی، برای ایجاد وابستگی، مورفین سولفات در یک جدول ده روزه به صورت داخل صفاقی به حیوانات تزریق شد. سپس حیوانات با استفاده از یورتان mg.i.v) 150 به ازای هر صد گرم از وزن بدن) بیهوش شدند و با استفاده از کانول pe50 حاوی سالین و هپارین (200u/ml) شریان و ورید فمور سمت چپ کانول گذاری شد و با استفاده از دستگاه استریوتاکسی به مشخصات nts، الکترودهای تحریکی بر اساس اطلس پاکسینوس بداخل هسته وارد گردید و سپس تحریکات و یا ضایعه الکتریکی به داخل هسته اعمال شد. برای بررسی حساسیت بارورفلکس ها از فنیل افرین (pe) به عنوان داروی vasoconstrictor استفاده شد تا افزایش ناگهانی فشار خون ایجاد شود سپس تغییرات ضربان قلب حاصله (?rh) در برابر تغییرات فشار متوسط شریانی اعمال شده (dmap) به عنوان شاخصی از حساسیت باورفلکس ها(baroreflex sensitivity: brs) سنجیده شد. سپس نتایج با استفاده از روشهای توصیفی و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و p<0.05 معنی دار تلقی گردید. نتایج: بررسی نتایج حاصله نشان می دهد که حساسیت بارور رفلکس ها در گروه دریافت کننده مورفین نسبت به گروه کنترل کاهش یافته است (p<0.05). اعمال تحریکات الکتریکی به داخل هسته اثری بر روی فشار متوسط شریانی (map) و ضربان قلب (hr)، در موشهای سالم و معتاد به مورفین نداشته است. در حالیکه بعد از دریافت تحریک الکتریکی در هسته nts، حساسیت بارورفلکس ها نسبت به قبل افزایش یافته است (p<0.05). نتیجه گیری: از آنجا که اعتیاد به مورفین سبب تضعیف سیستم های نروترانسمیتری می شود، می توان چنین نتیجه گیری کرد که احتمالا تحریکات الکتریکی در ناحیه nts توانسته اند منجر به تقویت سیستم نروترانسمیتری این ناحیه مثل سیستم گاباارژیک شوند که این امر به نوبه خود توانسته حساسیت بارورفلکس ها را افزایش دهد.