مقایسه تغییرات نشانگرهای زیستی آنتی ژن کارسینوژن جنینی ، قطعه محلول سیتوکراتین ۱۹ و آنزیم تلومراز در نمونه های بیماران مبتلا به سرطان یاخته های کوچک و غیر کوچک ریه

مقدمه و هدف: امروزه نقش نشانگرهای توموری در تشخیص و پیش آگهی سرطان ریه تحت مطالعه و بررسی می باشد. در این مطالعه ارتباط سطوح سرمی نشانگر های توموری آنتی ژن کارسینوژن جنینی و قطعه محلول سیتوکراتین 19 (cyfra21-1) با فعالیت آنزیم تلومراز در سطح بیوپسی بیماران مبتلا به سرطان ریه و گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در این مطالعه موردی- شاهدی تعداد 50 فرد مبتلا به سرطان ریه به عنوان گروه مورد و 20 بیمار مبتلا به بیماریهای غیرتومورال ریوی به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. میزان فعالیت تلومراز با روش pcr–elisa در نمونه های بیوپسی و سطوح سرمی آنتی ژن کارسینوژن جنینی و قطعه محلول سیتوکراتین 19 به روش الیزا اندازه گیری شد و داده های حاصله با استفاده از آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین غلظت سرمی آنتی ژن کارسینوژن جنینی، قطعه محلول سیتوکراتین 19 به همراه فعالیت آنزیم تلومراز نمونه های بیوپسی در بیماران بطور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود. همبستگی مستقیم و معنی داری بین غلظت های سرمی آنتی ژن کارسینوژن جنینی و قطعه محلول سیتوکراتین 19 دیده شد. بین سطوح سرمی آنتی ژن کارسینوژن جنینی و قطعه محلول سیتوکراتین 19 با فعالیت آنزیم تلومراز در سطح بیوپسی بیماران همبستگی مثبت معنی داری مشاهده شد. میانگین غلظت سرمی قطعه محلول سیتوکراتین 19 وآنتی ژن کارسینوژن جنینی افراد مبتلا به کارسینومای یاخته غیر کوچک نسبت به کارسینومای یاخته کوچک بالا و معنی دار دیده شد. بیماران مبتلا به کارسینومای یاخته کوچک میانگین غلظت تلومراز بالا و معنی داری نسبت به کاسینومای یاخته غیر کوچک داشتند. نتیجه نهائی: بر اساس یافته های این مطالعه می توان فرض پیشنهاد نمود که اندازه فعالیت آنزیم تلومراز در سطح بیوپسی برای تشخیص نوع یاخته های کوچک سرطان ریه و غلظت سرمی آنتی ژن کارسینوژن جنینی برای کارسینومای بشره ای و قطعه محلول سیتوکراتین 19 برای کارسینومای سنگفرشی یاخته های غیر کوچک سرطان ریه مورد استفاده قرار گیرد.