بررسی استفاده از گلوکز و اشعه فرابنفش به عنوان روش های اتصال متقاطع بر خواص نانوذرات آلبومین

سابقه و هدف: در مرحله آخر آماده سازی نانوذرات آلبومین، گلوتارآلدئید جهت استحکام به نانوذرات تازه شکل گرفته اضافه می شود. گزارش های متعددی از تأثیرات نامطلوب گلوتارآلدئید بر بافت زنده وجود دارد. هدف این مطالعه، بررسی تأثیرات روش های جایگزین اتصال متقاطع مانند تابش اشعه فرابنفش، گلوکز و ترکیب این دو روش بود. مواد و روش ها: در مطالعه آزمایشگاهی حاضر نانوذرات آلبومین به روش محلول زدایی (desolvation) تهیه شدند و در مرحله آخر توسط چهار روش گلوتارآلدئید، تابش اشعه فرابنفش، گلوکز و ترکیب اشعه فرابنفش و گلوکز اتصال متقاطع انجام شد. ذرات به دست آمده از لحاظ اندازه و پتانسیل زتا (zeta)، طیف ftir (fourier transform infrared spectroscopy)، خواص سطحی ذرات (به وسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی)، برداشت سلولی و میزان سمیت برای سلول ها با هم مقایسه شدند. یافته ها: اندازه ذرات در تمام گروه ها مشابه بود (200-100 نانومتر) و تنها پتانسیل زتا نانوذرات دارای اتصال متقاطع با اشعه فرابنفش در مقایسه با نانوذرات دارای اتصال متقاطع با گلوتارآلدئید تفاوت معنی داری را نشان داد. خواص ظاهری و نتایج طیف ftir در هر چهار گروه مشابه بود. میزان سمیت برای سلول های طبیعی در گروه اتصال متقاطع به وسیله گلوکز به همراه اشعه فرابنفش (67/7 ± 59/76 درصد) کمتر از گروه اتصال متقاطع شده با گلوتارآلدئید (6/6 ± 08/40 درصد) بود. میزان برداشت سلولی نیز تنها در دو گروه دارای اتصال متقاطع توسط گلوتارآلدئید و گلوکز به همراه اشعه فرابنفش مشابه بود. استنتاج: نتایج این مطالعه از این فرضیه که اتصال متقاطع نانوذرات آلبومین توسط گلوکز و اشعه فرابنفش می تواند روش جایگزین مناسب با سمیت کمتر برای گلوتارآلدئید سمی باشد، حمایت می نماید.