فراوانی و عوامل خطرساز دیابت به دنبال شروع درمان با گلوکوکورتیکوئید در مبتلایان به پمفیگوس ولگاریس در بیمارستان رازی تهران

هدف: پمفیگوس ولگاریس شایع ترین بیماری تاولی خودایمنی است. درمان استاندارد بیماری پردنیزولون به همراه یک داروی کمکی سرکوب­کننده ی ایمنی مثل آزاتیوپرین یا سیکلوفسفامید می باشد. حدود 5% تا 15% از مرگ­ومیر بیماری به دلیل عوارض استروئیددرمانی است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و عوامل خطرساز دیابت ناشی از درمان با گلوکوکورتیکوئید در بیماران پمفیگوسی بستری شده در بیمارستان رازی طی سال های 1388 و 1389 بود. روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی، 177 بیمار با تشخیص اولیه ی پمفیگوس ولگاریس که برای اولین بار جهت دریافت درمان بستری شده بودند ازنظر سن، جنس، پرفشاری خون، شاخص توده ی بدنی (bmi)، سابقه ی خانوادگی دیابت، نوع داروهای مصرفی قبل و بعد درمان، مقادیر قند خون ناشتا، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با تراکم کم و لیپوپروتئین با تراکم زیاد در بدو بستری و طی سه هفته بعد از درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: براساس مقدار قند خون ناشتا، طی سه هفته ارزیابی، 8/15% بیماران (29 بیمار) مبتلا به دیابت تشخیص داده شدند (05/0p<). ارتباط معنی داری بین سن، bmi، hba1c، لیپوپروتئین با تراکم زیاد و مصرف داروهای اعصاب با بروز دیابت در افراد موردمطالعه به دست آمد (05/0p<) ولی بین جنسیت، سابقه ی خانوادگی، پرفشاری خون، مقادیر تری گلیسیرید و لیپوپروتئین با تراکم کم با بروز دیابت ارتباط معنی داری وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: اندازه گیری قند خون ناشتا قبل از شروع درمان و طی سه هفته ی بستری، امکان تشخیص زودهنگام دیابت را در مبتلایان به بیماری خودایمنی تاولی تحت درمان با گلوکوکورتیکوئید امکان پذیر می کند. به علاوه بررسی عواملی مانند سن، bmi، hba1c و لیپوپروتئین با تراکم زیاد، سابقه ی مصرف داروی اعصاب در زمان بستری و طی درمان می تواند امکان اقدامات سریع تری را برای تشخیص و درمان دیابت ناشی از گلوکوکورتیکوئید فراهم سازد.