ارایه الگوی عملی نقشه سیاست گذاری در سوانح ترافیکی کشور در سال ۱۳۸۷

مقدمه: هدف از این مطالعه تعیین و ارایه الگوی عملی نقشه سیاست گذاری در سوانح ترافیکی کشور درسال 1387می باشد. روش کـار: در یک مطالعه کیفی پدیده شناسی که در سال 1387 در تهران انجام شد، ذی نفعان سوانح ترافیکی شناسایی شدند و سؤالات طراحی شده از طریق بحث های سیستماتیک گروهی مورد بحث قرار گرفت. سپس پرسشنامه روا و پایا شده طرح، پس از توجیه مسأله و کسب رضایت از افراد کلیدی سازمان های ذی نفع، توسط کارشناسان آموزش دیده تکمیل شدند. پس از ورود اطلاعات، مفاهیم و محتوای مشابه دسته بندی شد.سپس بر اساس نتایج و در تطبیق با نقشه کشورهای منتخب، نقشه سیاست گذاری کشور ارایه شد. یافته ها: 26 کارشناس از سازمان های دولتی و غیردولتی ذی نفع با میانگین سنی 7 ±41 سال (بازه: 54 -27 سال) بررسی شدند. سازمان پیشنهادی برای راهبری و پیشگیری از سوانح ترافیکی ، پلیس راهنمایی و رانندگی یا نهاد ریاست جمهوری (بالاترین درصد، هرکدام 13%) پیشنهاد شد. تنها 31% سیاست گذاری های سوانح ترافیکی کشور بر اساس رویکرد سازمان بهداشت جهانی است. در 94% موارد، نقش سازمان ها نامشخص اعلام شد و عدم نظارت برعملکرد سازمان های ذی ربط به میزان 39% به عنوان دلیل روشن نبودن نقش سازمان ها اعلام شد. در خصوص میزان اختیارات، نبود اختیارات لازم سازمان ها به میزان 94%، و در مورد دلایل کاستی ها، نبود قانون مدون مورد نیاز به میزان 18% مطرح شد. از جمله اقدامات ضروری درجهت رفع کاستی ها، تصحیح قوانین مرتبط و تعیین حدود وظایف به میزان 21%، واز نظر نوع حمایت هایی که برای سازمان مسؤول مورد نیاز است، تأمین بودجه لازم به میزان 25% بالاترین درصد را نشان داد. نتیجه گیری: پلیس راهنمایی و رانندگی کشور می تواند در صورت تفویض اختیار با داشتن اقتدار کامل، قوانین مدون، شرح وظایف مشخص و بودجه کافی با حمایت مستقیم نهاد ریاست جمهوری در کشور، نقش راهـبری و هماهنگ کننده را در پیشگیری از سوانح ترافیکی کشور عهده دار شود.