رابطه ترکیبی مؤلفه های نشانگان بازنشستگی با نشانه های سلامت عمومی در سالمندان بازنشسته

اهداف: هدف از این مطالعه، بررسی رابطه مولفه های نشانگان بازنشستگی با نشانه های سلامت عمومی در سالمندان بازنشسته شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی و همبستگی انجام شد. جامعه آماری پژوهش را سالمندان بازنشسته شهر اصفهان تشکیل دادند، که از میان آن ها به شیوه تصادفی طبقه ای، 461 نفر برای شرکت در پژوهش انتخاب و پرسشنامه های نشانگان بازنشستگی (درماندگی و شکست، پیری و بطالت، تلاش و جهت گیری جدید و سردرگمی و تعارض) و سلامت عمومی (نشانه ها و شکایات جسمانی، اضطراب و بیخوابی، نارسایی عملکرد اجتماعی و افسردگی) در مورد آن ها اجرا شد. یافته ها: 1) برای پیش بینی نشانه ها و شکایات جسمانی، سه مؤلفه احساس درماندگی و شکست، احساس پیری و بطالت و احساس تلاش و جهت گیری جدید دارای توان پیش بین معنادار بودند. 2) برای اضطراب و بیخوابی، احساس درماندگی و شکست و احساس تلاش و جهت گیری و احساس پیری و بطالت دارای توان پیش معنادار بودند. 3) برای نارسایی عملکرد اجتماعی، احساس درماندگی و شکست و احساس تلاش و جهت گیری جدید دارای توان پیش معنادار بودند. 4) برای افسردگی نیز احساس درماندگی و شکست و احساس تلاش و جهت گیری جدید دارای توان پیش بینی معنادار بودند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که احساس درماندگی و شکست و احساس تلاش و جهت گیری جدید، دو مؤلفه های اصلی هستند که در سالمندانه بازنشسته باید بطور جدی مورد توجه قرار گیرد. بنظر می رسد که در این دو حوزه لازم است مراکز مشاوره وابسته به کانون های بازنشستگی تأسیس و سالمندانه بازنشسته را یاری کنند.