مقایسه اثرات مرکزی مشتقات دی هیدروپیریدینی سنتز شده و نیفدیپین بر فشارخون و ضربان قلب موش صحرایی

زمینه و هدف: داروهای مسدودکننده کانال کلسیم به وفور برای درمان بیماری های مختلف قلبی- عروقی از جمله افزایش فشارخون، آنژین و آریتمی مورد مصرف قرار می گیرند، بنابراین بررسی اثرات قلبی- عروقی مشتقات این داروها دارای اهمیت است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثرات مرکزی مشتقات دی هیدروپیریدینی سنتز شده بر فشارخون و ضربان قلب موش صحرایی و مقایسه این اثرات با داروی نیفدیپین بود. روش بررسی: 64 عدد موش صحرایی نر پس از بیهوش کردن و کانول گذاری داخل بطنی با استفاده از روش استریوتاکسی، به هشت گروه تقسیم شدند. گروه اول حلال dmso (دی متیل سولفوکساید) به عنوان کنترل و گروه های دوم تا پنجم داروی نیفدیپین به ترتیب با دوزهای 80، 160، 240 و µg 300 به ازای هر موش صحرایی دریافت کردند. سه گروه دیگر مشتقات a، bو c را با دوز µg 240 به ازای هر موش صحرایی دریافت نمودند. در زمان های 15 تا 60 دقیقه پس از تزریق داخل بطنی، فشارخون سیستولیک و ضربان قلب اندازه گیری شد. یافته ها: اثر مهاری مشتق b بر روی فشارخون سیستولیک در زمان های 15 و 30 دقیقه پس از تزریق در دوز 240 میکروگرم/ رت قوی تر از نیفدیپین بود (001/0>p)، در حالی که مشتقات a و c اثر کم تری نسبت به نیفدیپین نشان دادند. هم چنین اثر مهاری مشتق b بر ضربان قلب در زمان های 15 تا 60 دقیقه پس از تزریق در دوز فوق، نسبت به نیفدیپین بیش تر بود (05/0>p). نتیجه گیری: مشتقات جدید دی هیدروپیریدینی می توانند اثر مهاری قوی تر و پایدارتری بر فشارخون و ضربان قلب داشته باشند که بخشی از اثرات آن ها احتمالا به دلیل اثر مستقیم مهاری بر نورون های مغزی می باشد.