مقایسه پیامدهای قلبی، استخوانی و هورمونی در بیمارانی که با مصرف

مقدمه: مهمترین پیامد درمان پرکاری تیروئید با ید رادیواکتیو، کم کاری تیروئید است که ممکن است از نظر درمانی مشکلاتی ایجاد کند. در این مطالعه اثرات طولانی مدت درمان با ید رادیواکتیو در آنها که تیروئیدشان کم کار شده با کسانی که یوتیروئید مانده اند مقایسه شده است. مواد و روش ها: از 138 بیمار مبتلا به گواتر منتشر سمی که با ید رادیواکتیو درمان شده بودند، 107 نفر (78 درصد) برای پیگیری تا 8/0±5/11 سال مراجعه کردند. در هر بیمار، تعداد دفعات تغییر در کار عملی تیروئید یادداشت شد و هزینه کل درمان بیمار محاسبه شد. در پایان بررسی، 42 بیمار (38 درصد) هنوز یوتیروئید بودند (گروه 1) و 66 بیمار (62 درصد) دچار کم کاری تیروئید بودند که با لووتیروکسین درمان می شدند (گروه 2). غلظت سرمی t4، t3، ft4، ft3، tsh، آنتی بادی های تیروئید، لیپیدهای سرم، کلسیم، فسفر و pth اندازه گیری شد و تراکم معدنی استخوانی و اکوکاردیوگرافی به عمل آمد. یافته ها: بین دو گروه تفاوتی در سن، جنس، مدت علایم و آزمون های تیروئید قبل از درمان وجود نداشت. هزینه درمان در گروه 1 کمتر از گروه 2 بود. طی میانگین 5/11 سال پیگیری، درصد افزایش و کاهش tsh در گروه 1 و 2 به ترتیب 02/0 و 5/20 (001/0p<) و 9/7 و 4/13 (001/0p<) بود. در پایان 10 سال، شیوع گواتر، غلظت سرمی t4، و t3 تام و آزاد، آنتی بادی های تیروئید، لیپیدها، کلسیم، فسفر، pth و تراکم معدنی استخوانی در دو گروه تفاوتی نشان نداد ولی متوسط tsh و تعداد tsh بیشتر از 5 میلی یونیت در لیتر در گروه 2 بیشتر از گروه 1 بود (001/0p<). یافته های الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی شامل ضخامت دیواره ها، کسر جهشی (ejection fraction) و شاخص توده بطن چپ نیز در هر دو گروه یکسان بود. نتیجه گیری: یافته های قلبی و استخوانی در دو گروه بیماران تفاوت معنی داری ندارد ولی اختلاف هورمونی در کسانی که به علت کم کاری تیروئید پس از مصرف ید رادیواکتیو تحت درمان لووتیروکسین هستند به وفور رخ می دهد.