تعیین فراوانی ماکروپرولاکتینمی در هیپرپرولاکتینمی با روش رسوب با پلی اتیلن گلیکول و ارزیابی یافته های کلینیکی و رادیولوژیک این بیماران

مقدمه: پرولاکتین درسه وزن مولکولی کوچک, بزرگ وخیلی بزرگ یا ماکروپرولاکتین در سرم وجود دارد. وجود ماکروپرولاکتین که معمولاً کمپلکس پرولاکتین و igg است، ممکن است عامل هیپرپرولاکتینمی در تعداد زیادی از بیماران باشد. اگرچه فعالیت بیولوژیک ماکروپرولاکتین کم است، در روش های مرسوم ایمونواسی به همراه پرولاکتین شرکت می کند و می تواند منجر به اقدامات تشخیصی و درمانی گران و غیرمؤثر گردد. روش کلاسیک تشخیصی ماکروپرولاکتینمی کروماتوگرافی فیلتراسیون ژلی می باشد که به صورت معمول در تمام آزمایشگاه ها قابل انجام نیست. اخیراً از روش رسوب ماکروپرولاکتین با پلی اتیلن گلیکول برای تشخیص سریع، دقیق و ارزان ماکروپرولاکتینمی استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی ماکروپرولاکتینمی در بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی با روش رسوب با پلی اتیلن ـ گلیکول و مقایسه ی علایم کلینیکی (گالاکتوره و آمنوره) و رادیولوژیک (ارزیابی هیپوفیز با mri) در این بیماران با بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی واقعی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه 50 بیمار مبتلا به هیپرپرولاکتینمی از نظر ماکروپرولاکتین با روش رسوب با پلی اتیلن گلیکول بررسی شدند. در صورت اندازه گیری مجدد بیش از 40% اولیه در مجاورت با پلی اتیلن گلیکول، بیمار مورد مبتلا به ماکروپرولاکتینمی در نظر گرفته شد. یافته ها: با این روش در 14 بیمار وجود ماکروپرولاکتین اثبات شد. در بیماران گروه هیپرپرولاکتینمی واقعی، گالاکتوره در 4/59% و اولیگومنوره در 6/65% بیماران مشاهده شد، در صورتی که در بیماران ماکروپرولاکتینمی در 3/8% گالاکتوره و در 25% موارد اولیگومنوره وجود داشت. هم چنین در بررسی های رادیولوژیک در 7/85% بیماران مبتلا به ماکروپرولاکتینمی، هیپوفیز طبیعی بود در صورتی که در بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی واقعی در 2/41% بیماران تصویر هیپوفیز طبیعی گزارش شد. نتیجه گیری: شیوع ماکروپرولاکتینمی در هیپرپرولاکتینمی 28% وتفاوت یافته های بالینی و رادیولوژیک در این دو گروه قابل ملاحظه است.