شیوع آلبومینوری در بیماران دیابتی تازه تشخیص داده شده و رابطهی آن با عوامل خطرساز

مقدمه: افزایش دفع آلبومین در ادرار اولین نشانهی ابتلای کلیه در بیماران دیابتی است. مدت ابتلای به دیابت اگرچه یکی از عوامل مهم بروز میکروآلبومینوری است، مطالعههای انجام شده، دفع غیر طبیعی آلبومین را در بیماران دیابتی تازه تشخیص داده شدهی نوع 2 گزارش نمودهاند. این مطالعه به منظور تعیین شیوع و عوامل خطرساز آلبومینوری در بیماران دیابتی نوع 2 تازه تشخیص داده شده در جمعیت دیابتی اصفهان انجام شد. مواد و روشها: این پژوهش یک مطالعهی مقطعی بود که روی 235 بیمار دیابتی تازه شناخته شدهی نوع 2 شامل 3/32% مرد و 7/67% زن در مرکز تحقیقات غدد درونریز و متابولیسم اصفهان انجام شد. از بیماران بعد از معاینهی بالینی اولیه و ثبت مشخصات و اندازهگیری وزن، قد و فشار خون آزمایش خون از نظر قند، هموگلوبین گلیکوزیله، چربیها، اوره و کراتینین انجام و در صورت داشتن شرایط لازم برای آزمایش ادرار از نظر آلبومین بیماران وارد مطالعه شدند. وجود آلبومین بیش از 30 میلیگرم در دو نمونهی ادرار 24 ساعته، غیر طبیعی و به عنوان آلبومینوری در نظر گرفته شد. یافتهها: میانگین سنی بیماران 2/9±2/49 سال و نمایهی تودهی بدن 9/4±8/28 کیلوگرم بر مترمربع بود. شیوع آلبومینوری 6/16% و در مردان شایعتر از زنان بود (6/27% در برابر 3/11% و 005/0p<). در بیماران آلبومینوریک میانگین سن، نمایهی تودهی بدن، فشار خون سیستولی و دیاستولی نسبت به افراد نورموآلبومینوری بیشتر بود (001/0 =p). بین دو گروه و بدون آلبومینوری تفاوتی از نظر کلسترول، تریگلیسرید، لیپید پروفایل و مصرف سیگار وجود نداشت. در تجزیه و تحلیل نهایی با استفاده از رگرسیون لجستیک جنس مرد، فشار خون بالا و وجود رتینوپاتی به عنوان عوامل خطرساز تعیین کنندهی آلبومینوری شناخته شدند. نتیجهگیری: شیوع آلبومینوری در بیماران دیابتی تازه تشخیص داده شدهی نوع 2 قابل توجه است. اندازهگیری آلبومین ادرار در زمان تشخیص دیابت و درمان آلبومینوری و کنترل عوامل خطرساز، امکان جلوگیری از پیشرفت نفروپاتی را میسر میسازد.