مقایسه دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر درک کوفتگی و عملکردهای بی هوازی بازیکنان فوتسال

هدف از این مطالعه ، مقایسه تأثیر دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر تغییرات سطوح درک کوفتگی عضلانی و عملکردهای بی­هوازی پس از یک جلسه فعالیت وامانده­ساز است. بدین منظور تعداد 16 نفر از بازیکنان فوتسال تیم­های لیگ استان اصفهان با میانگین سنی 45/2 ±4/26 سال ، قد63/4 ±1/177 سانتی­متر ، وزن      82/9 ±5/73 کیلو­گرم به صورت هدفمند انتخاب شدند. بعد از اطلاع از روند پژوهش و تکمیل فرم رضایت نامه توسط هر آزمودنی ، اندازه­گیری­های متغیرهای پژوهش در حالت استراحت ، جمع­آوری شد. آزمودنی­ها در دو روز جداگانه با فاصله یک هفته در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر جلسه آزمودنی­ها پس از اجرای پروتکل تمرین شبیه سازی شده تیمی ، در یکی از روش­های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب­های گرم / سرد: 2 دقیقه شناوری در آب گرم °c 38 و سپس2 دقیقه شناوری در آب سرد 15 درجه ، ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام ، 8 دقیقه راه رفتن و دویدن رفت و برگشتی و 4دقیقه حرکات کششی) ، به طور تصادفی شرکت کردند. درک کوفتگی بازیکنان یک و24 ساعت پس از فعالیت از طریق پرسش نامه درک کوفتگی ارزیابی گردید. هم چنین جهت ارزیابی تأثیر روش­های ریکاوری بر عملکردهای بی­هوازی (دوی سرعت 20متر ، پرش عمودی و توان بی­هوازی) 24 ساعت پس از تمرین، شاخص ها اندازه­گیری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده­ها در مقاطع زمانی مختلف از روش تحلیل واریانس (برای اندازه­های تکرار شونده) استفاده شد(p<0.05). تحلیل داده­ها حاکی از عدم تغییر معنادار بین میانگین عملکردهای بی­هوازی بازیکنان پس از دو روش ریکاوری بود (p>0.05). میزان درک کوفتگی بازیکنان در یک و 24 ساعت پس از تمرین در روش شناوری در آب متضاد در مقایسه با ریکاوری فعال به طور معناداری کاهش یافت (p<0.001).بر اساس نتایج این مطالعه مشخص شد روش شناوری در آب متضاد نسبت به ریکاوری فعال پس از تمرین می­تواند باعث کاهش درک کوفتگی عضلانی شود.