برآورد سن تقویمی در بزرگسالان با استفاده از دندان های پوسیده، ترمیم شده و از دست رفته: یک روش کاربردی

مقدمه: تعیین سن بزرگسالان بالای 25 سال، از چالش­های همیشگی پزشکی قانونی است؛ چرا که، تعیین سن دندانی براساس دندان روییده شده، میزان تحلیل دندان شیری و میزان تکامل دندان دایمی حداکثر تا 24 سالگی قابل تخمین است و برای سنین بالاتر کاربرد ندارد. روش­هایی مانند روش دمیرجیان و گوستافسون برای کاربرد روزمره در پزشکی قانونی با مشکلاتی مواجه هستند. هدف از این تحقیق، برآورد سن تقویمی با استفاده از تعداد دندان پوسیده، ترمیم شده و از دست رفته (شاخص dmf ) با کمک رادیوگرافی پانورامیک و معاینه ی بالینی در افراد محدوده ی سنی 60-24 سال است.   مواد و روش ها: مطالعه­ی حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بر روی 120 بیمار مراجعه­کننده به درمانگاه شرکت نفت استان اصفهان است. از روی رادیوگرافی پانورامیک، تعداد دندان­های پوسیده، ترمیم شده و از دست رفته مشخص شد. به علت محدودیت رادیوگرافی پانورامیک در نشان دادن پوسیدگی، تعداد دندان­های پوسیده­ی هر فرد از طریق معاینه­ی بالینی نیز ثبت گردید. سپس ارتباط سن تقویمی با متغیرهای وابسته به کمک آزمون های آماری آنالیز شد.   یافته­ها: بین سن تقویمی و همه ی متغیرهای وابسته، به جز تعداد دندان­های ترمیم شده، رابطه ی مستقیم وجود داشت. البته بین سن تقویمی با تعداد دندان های از دست رفته و شاخص dmf ارتباط قوی تری وجود داشت.   بحث و نتیجه­گیری: اگرچه بین سن تقویمی و برخی متغیرها ارتباط قابل قبولی وجود داشت اما، با توجه به این که متغیرهای وابسته تحت­تأثیر عوامل مختلفی مثل بهداشت و شرایط فردی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی می باشند، از این روش نمی­توان به صورت مستقل برای تعیین سن استفاده کرد و بهتر است به عنوان یک روش کمکی در کنار سایر روش های تخمین سن مورد استفاده قرار گیرد.