مطالعه اثر نوع پایه و پیوندک مرکبات بر میزان جذب بر

در مناطق خشک و نیمه خشک که آب آبیاری دارای مقادیر بالای بر هستند، سمیت آن مورد توجه می باشد. غلظت بحرانی بر در آب آبیاری برای گیاهان حساس و مقاوم از 1 تا 10 میلی گرم در لیتر متغییر است. در بسیاری از مناطق جنوبی کشور از جمله شهرستان های مرکبات خیز جهرم و جیرفت زیادی بر در آب آبیاری تا حد مسمومیت عامل محدود کننده افزایش عملکرد مرکبات بوده و افزون بر آن درختان مرکبات با کمبود شدید پتاسیم و عناصر ریز مغذی از جمله آهن، روی و منگنز مواجه هستند. در این آزمایش آثار جداگانه پایه های ماکروفیــلا (citrus macrophylla wester)، ولکامریانا(citrus volkameriana)، نارنج (citrus aurantium) و لیمــوترش (citrus aurantifolia swing) و ترکیب این پایه ها با پیوندک هــــای پرتقـــــال ’والنسیا‘ (valencia)، ’واشنگتـــن ناول‘ (washington navel)، پرتقال محلی جهرم و پرتقال ’توسرخ‘ (‘moro’)، به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 5 تکرار و در هر کرت دو درخت به مدت 4 سال در رابطه با جذب بر مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج بالاترین میزان جذب بر مربوط به پایه ولکامریانا و کمترین آن مربوط به پایه ماکروفیلا بود. بیشترین تأثیر متقابل رقم های پیوندی در افزایش سطح بر برگ، روی پایه نارنج دیده شد، هر چند این پایه خود از میزان متوسط جذب بر، برخوردار بود. پیوندک های پرتقال ’والنسیا‘، ’واشنگتن ناول‘ و پرتقال توسرخ ’مورو‘ روی پایه ماکروفیلا، اختلاف معنی دار از نظر مقدار بور نسبت به سایر پایه ها داشتند.