بررسی چگونگی مقاومت در درمان لیشمانیوز جلدی با مگلومین آنتی موان (گلوکانتیم ): مقایسه حساسیت انگل جدا شده از بیمار به دارو در محیط کشت با پاسخ کلینیکی بیمار به درمان

سابقه و هدف : با توجه به اینکه درمان اساسی در بیماری لیشمانیوز با ترکیبات آنتی موان ، شامل پنتوستام و گلوکانتیم، صورت می گیرد و مقاومت داروئی بیمار به این ترکیبات خصوصاً در مناطق اندمیک یکی از مشکلات اصلی در این بیماری است . این مطالعه ، جهت ارزیابی حساسیت و یا مقاومت سوش های leishmania tropica جدا شده از بیماران را در محیط کشت و در حالت تکثیر داخل سلولی (فرم اماستیگوئی ) در مقابل دو ترکیب سه ظرفیتی و پنج ظرفیتی آنتی موان ، انجام گردید و نتایج آن با پاسخ درمانی بیماران مقایسه شد. مواد و روش ها: جهت انجام این بررسی از بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی در منطقه اندمیک نمونه برداری شد. انگل های جدا شده از هر بیمار در محیط های جامد و مایع، کشت و تکثیر گردید. سپس با استفاده از ماکروفاژهایِ زنده مایع صفاق موش ، کشت و تکثیر انگل در داخل سلول های ماکروفاژ و در پلیت هایی مخصوص فراهم گردید. کاهش رشد انگل در داخل ماکروفاژ و همین طور کاهش درصد ماکروفاژهای آلوده شده در اثر اضافه نمودن دارو تعیین و بدین وسیله میزان حساسیت انگل در مقابل این ترکیبات در حالت in vitro مشخص گردید. یافته ها: نتایج حاصله از این بررسی نشان داد که ترکیب آنتی موان سه ظرفیتی با حداقل غلظت µg/ml100 به طور معنی دار باعث کاهش تکثیر داخل سلولی انگل جدا شده از هر بیمار می گردد )05/0 (p<. مقایسه آماری بین میانگین تعداد آماستیگوت های داخل ماکروفاژ با میزان مداومت زخم بیانگر وابستگی این دو معیار به طور معنی دار نبود. همین طور بین میزان درصد ماکروفاژهای آلوده به انگل برای هر سوش جدا شده از بیمار و مدت زمان بهبودی در همان بیمار، وابستگی معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری : نتایج حاصله ، احتمالاً نشان دهنده عدم ارتباط بین میزان تکثیر و قدرت تهاجم و یا شدت بیماری زایی سوش انگل جدا شده از بیمار با میزان مداومت و یا توسعه زخم می باشد