بررسی تأثیر الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور

مقدمه: امروزه با توجه به پیشرفت های پزشکی طول دوره زندگی بیماران مزمن از جمله تالاسمی بیشتر از گذشته است. جهت بهبود کیفیت زندگی در این بیماران، باید درمان پزشکی با حمایت های روانی و اجتماعی ترکیب شده تا از ایجاد عوارض غیرقابل جبران جلوگیری به عمل آید. لذا در این تحقیق تأثیر الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور بررسی شده است. روش: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی دو گروهی بود. در این مطالعه 70 نفر از نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور واجد شرایط در مراکز تالاسمی بوشهر و برازجان به صورت تمام شماری انتخاب شدند. تخصیص نمونه ها به دو گروه آزمون و کنترل به صورت تصادفی انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی sf-36 استفاده شد. مداخله در سه مرحله انجام شد. پس آزمون یک و نیم ماه بعد از پیش آزمون در گروه کنترل و یک و نیم ماه پس از مداخله در گروه آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کای مربع، تی مستقل، من ویتنی و به کارگیری نرم افزار spss v.18 در سطح معناداری کمتر از 05/0 انجام شد. یافته ها: آزمون آماری کای مربع نشان داد اطلاعات دموگرافیک دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0p>). نتایج نشان داد میانگین تفاوت نمرات قبل و بعد از مداخله در هر یک از هشت بعد پرسشنامه کیفیت زندگی sf-36 و نمره کلی پرسشنامه قبل و بعد از مداخله در دو گروه آزمون و کنترل از لحاظ آماری معنادار بود (0001/0>p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد آموزش بر مبنای الگوی توانمندسازی خودمدیریتی بر پایه نیازهای خودمدیریتی بیماران موجب بهبود کیفیت زندگی نوجوانان و جوانان مبتلا به تالاسمی ماژور می شود.