تأثیر آموزش احیاء قلبی ریوی به روش ترکیبی بر آگاهی و عملکرد همراهان بیماران مبتلا به بیماری های قلبی عروقی

مقدمه: از آن جا که انجام احیاء قلبی ریوی در بیمارانی که خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی شده اند باعث کاهش چشمگیر میزان مرگ و میر آن ها می شود و نظر به این که میزان آگاهی و عملکرد افراد عمومی جامعه در خصوص این پروسه پایین گزارش شده، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش احیاء قلبی ریوی بر آگاهی و عملکرد همراهان بیماران مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی انجام شد. روش کار: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بر روی همراه 48 بیمار دارای بیماری های قلبی عروقی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز در سال 1393 انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود که یک بار در 72 ساعت اول ورود به بخش و مجدداً 2 هفته بعد از آموزش تکمیل شد. آموزش در 3 جلسه 60 دقیقه ای در 3 روز متوالی به روش سخنرانی، اجرا بر روی مولاژ و بحث در گروه های کوچک داده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزار spss16 و با استفاده از آماری توصیفی (توزیع فراوانی مطلق و نسبی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون آماری تی زوجی و کای اسکوئر) انجام شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار آگاهی قبل و بعد از آموزش به ترتیب 04/3 ± 98/5 و 43/3 ± 29/11 و میانگین و انحراف معیار عملکرد قبل و بعد از آموزش به ترتیب 92/1 ± 81/10 و 41/4 ± 41/19 بود. اختلاف معناداری بین آگاهی و عملکرد واحدهای مورد پژوهش پس از آموزش نسبت به قبل از آموزش وجود داشت (001/0 ≥ p). نتیجه گیری: از آنجا که نتایج نشان داد آموزش ترکیبی به همراه بیماران مبتلا به بیماری قلبی عروقی در افزایش آگاهی و عملکرد آن ها مؤثر می باشد، استفاده از این روش آموزشی پیشنهاد می شود.