نقش میانجی سازگاری روانشناختی در پیش بینی کیفیت زندگی در بیماران زن مبتلا به کولیت اولسراتیو در جامعه ایران

مقدمه:سازگاری با بیماریهای مزمن سازه ای پیچیده و چند بعدی است که می تواند به بیمار در کنار آمدن با تغییرات عمیق ناشی از بیماری کمک نماید. کولیت اولسراتیو با سیر ناتوان کننده و غیر قابل پیش بینی خود،در بین بیماری های مزمن بیماری چالش برانگیز است که راجع به نقش سازگاری روانشناختی بیماران با آن اطلاعات اندکی در دسترس است. هدف این مطالعه شناسایی عوامل تعیین کننده سازگاری روانشناختی بیماران کولیت اولسراتیوو نیز بررسی نقش میانجی آن ودیگر عوامل پیش بینی کننده در پیش بینی کیفیت زندگیاین بیماران بود. روش: شرکت کنندگان 58 بیمار زن مبتلا به کولیت اولسراتیو از بین مراجعین به یک درمانگاه گوارشی سرپایی بودند. همه شرکت کنندگان مجموعه ای از پرسشنامه ها را تکمیل کردند که ادراک بیماری، میزان فعالیت بیماری، کیفیت زندگی و سازگاری روانشناختی را می سنجید.سازگاری روانشناختی به صورت ترکیبی از افسردگی، اضطراب، استرس ادراک شده، روان رنجور خویی و راهبردهای مقابله هیجان مدار سنجیده شد. یافته ها: تحلیل عاملی تأییدی،تأیید مدل سازگاری روانشناختی را از ترکیب افسردگی، اضطراب، استرس ادراک شده، روان رنجور خویی و راهبردهای مقابله هیجان مدار نشان داد. تفاوت سازگاری روانشناختی بیماران کولیت اولسراتیو با افراد بهنجار معنادار بود.سپس اثرات مستقیم و غیر مستقیم سن، سطح تحصیلات، فعالیت بیماری، و بازنمایی شناختی بیماری با میانجی گری سازگاری روانشناختی بر کیفیت زندگی مورد بررسی قرار گرفت.در مدل نهایی نقش میانجی سازگاری روانشناختی مورد تأیید قرار گرفت و از بین متغیرهای دیگر، بازنمایی شناختی بیماری قویترین پیش بینی کننده کیفیت زندگی بود. نتیجه گیری: نتایج بر اهمیت سازگاری روانشناختی در کنار آمدن با بیماری های مزمنی مانند کولیت اولسراتیو صحه می گذارد و به درک بهتر ادراک بیماری و نیز ایجاد درمانهای مکمل مناسب برای این بیماری کمک می نماید.