[Initial experience with the use of cardioverter-defibrillator leads with DF-4 connector in the resynchronisation therapy].

WSTĘP Od czasu pierwszego zastosowania u człowieka automatycznego kardiowertera-defibrylatora (ICD) w 1980 r. nastąpił znaczący postęp technologiczny. Urządzenia z elektrodami wszczepialnymi nasierdziowo przez torakotomię zostały zastąpione układami całkowicie przezżylnymi. Kolejne modyfikacje pozwoliły na zastosowanie sterowania i stymulacji dwujamowej, a także w późniejszym okresie — terapii resynchronizującej. Istotny postęp osiągnięto również w zakresie konstrukcji elektrod endokawitarnych. Współczesne elektrody mają mniejszą średnicę, są zbudowane z materiałów zapewniających większą wytrzymałość, umożliwiają łatwiejszą implantację i powodują mniejszy odczyn zapalny w miejscu kontaktu z tkanką. Newralgicznym punktem układu jest miejsce połączenia elektrody z ICD. Powszechnie stosowany obecnie system IS-1/DF-1 wymaga dla elektrody defibrylującej 3 gniazd w głowicy ICD i konieczność mocowania każdej z końcówek stymulującej i defibrylujących oddzielenie. Dla urządzeń resynchronizujących, wymagających również wejścia IS-1 dla elektrody przedsionkowej i lewokomorowej, potrzebne było zaprojektowanie głowicy mieszczącej 5 portów. Wprowadzany obecnie system z łącznikiem DF-4 elektrody ICD pozwala na połączenie w jednym porcie końcówki stymulującej prawokomorowej i 2 wejść wysokoenergetycznych. Autorzy opisują wstępne doświadczenia z elektrodami ICD z łącznikami DF-4 w ICD z funkcją resynchronizacji (CRT-D).