بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان قطب الدین شیرازی طی سال های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰

زمینه و هدف: خودکشی، عمل آسیب رساندن به خود به قصد انهدام نفس است. یکی از روش­های فجیع اقدام به خودکشی خودسوزی است که در جوامع شرقی شیوع بالایی دارد. مطالعه حاضر به بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی اقدام کنندگان به این عمل می­پردازد.  مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر کلیه پرونده­های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سوختگی قطب­الدین شیرازی طی سال های 1385 تا 1389 به صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. داده­های جمع آوری شده به نرم افزار spss-16 وارد و با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.  نتایج: نتایج نشان داد که در طی 5 سال، از 2071 مورد بیمار سوختگی 439 مورد (1/21 درصد) ناشی از خودسوزی بوده است. توزیع فراوانی خودسوزی در زنان 7/70 درصد، در متأهلین 4/58 درصد و در جمعیت روستایی 6/56 درصد برآورد گردید. بیشترین موارد در گروه سنی 44-25 سال (4/47 درصد) بود. در بیشتر موارد خودسوزی با مایعات قابل اشتعال به ویژه نفت و بنزین (به ترتیب 8/71 درصد و 3/17 درصد) و در منزل (8/90 درصد) رخ داده بود. 8/67 درصد موارد خودسوزی منجر به مرگ فرد شده بود. بالاترین انگیزه اقدام به خودسوزی­ها اختلافات خانوادگی (1/62درصد) به دست آمد. نتیجه گیری: بالا بودن میزان خودسوزی در گروه زنان و گروه­های سنی نوجوانان و جوانان قابل توجه و دارای اهمیت بسزایی می­باشد و بایستی به عنوان یک مسئله مهم از نظر بهداشت روان مورد توجه قرار گیرد.