تأثیر فضایل و رذایل اخلاقی بر باورها و اعتقادات از دیدگاه نهج البلاغه

معرفت شناسان معاصر مدعی اند از نظریه های اخلاقی در نظریه های معرفت شناسی استفاده شده است. در معرفت شناسی سنتی این بهره مندی ناآگاهانه صورت گرفته است ولی در معرفت شناسی معاصر خصوصاً معرفت شناسی فضیلت گرایانه استفاده از مؤلفه های اخلاقی فضیلت گرایانه به طور آگاهانه اتفاق افتاده است.     اخلاق اسلامی جزو نظریه های اخلاقی فضیلت محور محسوب می شود و روایات ائمه علیهم السلام مشحون از توصیه های اخلاقی می باشند که بر دو مؤلفه محوری فضایل و رذایل تأکید دارند. ائمه علیهم السلام به دلیل اتصال به منبع علوم غیبی پیشتر از اندیشه ی زمانه خود می اندیشیده اند و به ارتباط عمل و اندیشه وقوف داشته اند. فرمایشات حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه مؤید این معنا است. ایشان در نهج البلاغه نحوه تأثیر فضایل و رذایل اخلاقی را بر باورها و اعتقادات ترسیم نموده اند. سؤال اصلی این مقاله: تأثیر مؤلفه های اخلاقی فضیلت محور بر نظریه معرفت شناختی باورهای دینی اسلامی در نهج البلاغه چگونه تبیین شده است؟