سرمایه ی فرهنگی، مدیریت ظاهر و جوانان (مطالعه ی دختران و پسران شهر بابلسر)

مدیریتِ ظاهر و بدن که در دنیای امروزی آن را سرمایه ی جسمانی افراد می دانند، بر حسب این که افراد بیشتر از چه محصولات فرهنگی استفاده می کنند به نوعی از جایگاه فرهنگی آن ها متأثر است زیرا افراد بر حسب این که دارای چه میزان سرمایه ی فرهنگی می باشند، دارای نگرش های خاصی نسبت به بدن و چگونگی ظاهر شدن شان در اجتماع هستند. از این رو، تحقیق حاضر در صدد مطالعه ی رابطه ی بین سرمایه ی فرهنگی و مدیریت ظاهر جوانان است. به منظور سنجش این رابطه، از نظریه ی پیر بوردیو و آنتونی گیدنز استفاده می کنیم. به اعتقاد بوردیو، سرمایه ی فرهنگی از طریق قریحه و سلیقه ی افراد بر مدیریت ظاطر و بدن آنان تأثیر می گذارد. در نظریه ی گیدنز، مدیریت بدن نشانه ی دخالتِ آگاهانه ی کنش گر در شکل دادن به خود در متن اجتماعی است. این تحقیق به روش پیمایشی و با ابزار پرسش نامه در میان جوانان 25- 15 ساله ی شهر بابلسر در سال 1386 انجام می شود. روش نمونه گیری، طبقه ای خوشه ایِ چندمرحله ایِ متناسب و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 380 نفر انتخاب می شود. نتایج به دست آمده بیان گر آن است که مدیریت ظاهر در میان جوانان از اهمیتی ویژه برخوردار است. هم چنین نتایج حاصل از آزمون فرضیات حاکی از آن است که هرچه میزان سرمایه ی فرهنگی افراد بیشتر باشد، نحوه ی مدیریت ظاهر نیز در میان دختران و پسران جوان اهمیت ییشتری پیدا می کند. از سوی دیگر، نتایج حاصل از جداول توصیفی بیان گر آن است که الگوی رایجِ مدیریت ظاهر در میان جوانان، متأثر از نوگرایی و مؤلفه-های مرتبط با دنیای مدرن است.