مبانی تئاتر روایی برشت با استناد به ‏نمایشنامة ننه دلاور و فرزندانش

تئاتر روایی برتولت برشت که نقطة مقابل تئاتر ارسطویی است، تحول عظیمی را در ادبیات نمایشی آلمان به ‏وجود آورد. مهم‏ترین وجه تمایز بین تئاتر ارسطویی و غیر ‏ارسطویی، نوع نگرش و تأثیری است که این دو نوع تئاتر روی تماشاگران می‏گذارند. از دیدگاه برشت، محور موضوعی تئاتر ارسطویی، قضا و قدر‏گرایی و دغدغه‏های فردی است. او با طرح تئاتر روایی بر این نوع طرز تفکر که قرن‏ها بر ادبیات نمایشی جهان به خصوص اروپا حاکم بود، خط بطلان کشید و پیشنهادهایی برای اصلاح ساختارهای سنتی نمایشنامه نویسی ارائه داد. برشت در پی تغییر نوع نگرش بینندة تئاتر بود و برای دستیابی به‏این هدف می‏کوشید فرایند ادراک مخاطب را زیر سؤال ببرد و برای فهم درست پدیده‏ها، امور بدیهی را ناشناخته و حیرت‏آور جلوه دهد. این روش او که به‏ عنوان «بیگانه سازی» مشهور است، با هدف ایجاد دید انتقادی بیننده، بین تماشاگر و نمایش فاصله ایجاد می‏کند. این جستار در صدد است که با تقابل تئاتر روایی برشت و تئاتر ارسطویی، جهت فکری برشت را در گسترة تئاتر روایی و شیوه‏های مختلف فن بیگانه‏سازی وی را با استناد به‏نمایشنامة ننه دلاور و فرزندانش به‏‏‏ تصویر بکشد.