رابطه لشگری – کشوری در دوران بعد از حکومتهای خود کامه در آسیای مرکزی

فروپاشی رژیمهای مارکسیست- لنینیستی بر موفقیت نظامیان و رابطه آنها با غیر نظامیان اثر گذاشته است. رژیمهای جدید در کشورهای جانشین شوروی و یوگسلاوی سعی دارند حاکمیت غیر نظامیان بر نظامیان را به عنوان پیش نیاز موفقیت فرایند دمکراتیزه کردن تثبیت نمایند. پرسش مطرح آن است که آیا رژیمهای جدیدی که بعضا هنوز هم به خوبی تحکیم نیافته اند می توانند در فضایی که کماکان متأثر از شرایط اقتصادی و اجتماعی شوروی و یوگسلاوی تیتو است از دخالت نظامیان در امورسیاسی جلوگیری نمایند. این مقاله چند روند قابل تشخیص را ترسیم و عوامل مؤثر بر موفقیت رژیمهای جدید را مورد توجه قرار می دهد.