بررسی سطح فعالیت فیزیکی روزانه کودکان مبتلا به اختلال اُتیسم با عملکرد بالا و ارتباط آن با سن و شدت اختلال

زمینه و هدف: با توجه به خطر بالای کم تحرکی و عوارض منفی ناشی از آن در کودکان مبتلا به اُتیسم، ارزیابی سطح فعالیت فیزیکی آن ها با استفاده از تکنولوژی شتاب سنجی و نیز بررسی رابطه ی آن با سن و شدت اختلال آن ها یک ضرورت به حساب می آید. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر 52 پسر و 16 دختر 14-7 ساله از مدارس ابتدایی اُتیسم شهر تهران شرکت داشتند. سطح فعالیت فیزیکی روزانه به مدت هفت روز پیاپی و توسط شتاب سنج ها ارزیابی شد. همچنین شدت اختلال اُتیسم در چهار حیطه ی مهارت ارتباطی- کلامی، میزان مهارت اجتماعی، میزان آگاهی شناختی- حسی و سلامتی و رفتار با استفاده از چک لیست ارزیابی درمان اُتیسم ارزیابی شد. یافته ها: در مجموع 91 درصد از آزمودنی ها، با کم تحرکی رو به رو بودند. دختران به طور معناداری فعالیت فیزیکی کمتری داشته و بی تحرک تر از پسران بودند. با افزایش سن، به طور معناداری فعالیت های فیزیکی این کودکان رو به کاهش رفت. سطح فعالیت فیزیکی آزمودنی ها با شدت اختلال آن ها در حیطه ی آگاهی شناختی- حسی و نیز سطح فعالیت فیزیکی شدید آن ها با نمره ی کلی شدت اختلالشان، رابطه منفی و معنادار نشان داد. در نهایت سن، جنسیت و میزان آگاهی شناختی- حسی این کودکان تا حدودی به عنوان پیش بینی کننده های سطح فعالیت فیزیکی آنان شناخته شدند. نتیجه گیری: به نظر می رسد کودکان مبتلا به اُتیسم با عملکرد بالا دچار کم تحرکی بوده و نیز با افزایش سن در فعالیت های ساکن بیشتری درگیر می شوند. سن و جنسیت می توانند به عنوان فاکتورهای تعیین کننده ی فعالیت فیزیکی در این جمعیت در نظر گرفته شوند.