مقایسه فراوانی و شدت افسردگی در بیماران بزرگسال دیابتی مصرف کننده قرص و انسولین

مقدمه: محققین علوم روانی و رفتاری، بروز بیماری دیابت، عوارض حاد و یا مزمن و اولین تجربه احساس ناتوانی ناشی از آن را از جمله بحرانهای قابل پیش بینی قلمداد کرده و معتقدند که فرد مبتلا را با طیف وسیع مشکلات خلقی عاطفی منجمله افسردگی مواجه می سازد. این مطالعه به منظور بررسی مقایسه ای فراوانی و شدت افسردگی در بزرگسالان دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت درمانگاه نادر کاظمی شهر شیراز به انجام رسیده است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی بوده که در سال 82-81 با استفاده از نمونه گیری تصادفی مبتنی بر هدف تعداد 100 نفر از بیماران بزرگسال مبتلا به دیابت که در مقطع زمانی انجام پژوهش به کلینیک دیابت نادر کاظمی شهر شیراز مراجعه و با مصرف قرص یا انسولین تحت کنترل و مداوا قرار داشتند، انتخاب گردیدند و از طریق تکمیل پرسشنامه سنجش افسردگی بک 21 سوالی و پرسشنامه بررسی مشخصات فردی مورد مطالعه قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آمار توصیفی و آزمونهای مجذور کای، من ویتنی و فیشر صورت گرفته و p<0.05 معنی دار تلقی گردیده است. نتایج: نتایج این بررسی نشان داد که بطور کلی 71.4% از کل جمعیت مورد مطالعه مبتلا به افسردگی می باشند. بدین مفهوم که 77.4% از مصرف کنندگان قرص و 67.2% از مصرف کنندگان انسولین به نوعی به افسردگی مبتلا می باشند. سایر یافته ها نشان داد که افسردگی در زنان مبتلا به دیابت بیش از مردان دیابتیک می باشد (p<0.05). ارتباط معنی داری بین نوع درمان و شدت افسردگی در گروههای مورد مطالعه زن و مرد در کل نمونه های مورد پژوهش مشاهده نشد، رابطه معنی داری بین میزان تحصیلات و فراوانی افسردگی ملاحظه گردید (p<0.02). همچنین در افراد بیکار در مقایسه با شاغلین، درصد افسردگی بیشتری مشاهده شد. بین متغیر سن و افسردگی، وضعیت تاهل و وضعیت اقتصادی با افسردگی رابطه معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به شیوع افسردگی در جمعیت مورد مطالعه در مقایسه با سایر اقشار جامعه و از آنجا که نوع داروی تنظیم کننده میزان قندخون بر فراوانی و شدت افسردگی تاثیرگذار نمی باشد. جهت پیشگیری از بروز عوارض دیابت و یا کنترل آن، اجرای تلفیقی از تدابیر دارویی و روان درمانی و مشاوره پیشنهاد می شود.