تغییرات سطوح فیبرینوژن، ویسکوزیته پلاسما و مقاومت انسولینی بعد از ۴ هفته تمرین ترکیبی دراز و نشست و پیاده روی

مقدمه: گزارش ها در مورد ارتباط فعالیت بدنی با التهاب، انعقاد و فیبرینولیز مبهم می باشد. هدف از تحقیق حاضر، تأثیر 4 هفته تمرین ترکیبی دراز و نشست تجزیه شده و پیاده روی با دو حجم متفاوت بر فیبرینوژن، ویسکوزیته پلاسما و شاخص مقاومت انسولینی (homa-ir) در مردان جوان دانشگاهی بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 18 نفر با دامنه سنی 19 تا 25 سال به عنوان آزمودنی های پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین 1 (15 دقیقه دراز و نشست + 30 دقیقه پیاده روی) و تمرین 2 (30 دقیقه دراز و نشست + 15 دقیقه پیاده روی) تقسیم شدند. تمرینات دراز و نشست در این تحقیق شامل 25 نوع تمرین برای عضلات شکم بود و پیاده روی با شدت 130-140 گام در دقیقه انجام شد. نمونه های خون قبل و بعد از 4 هفته (16 جلسه تمرین) جمع آوری شد و سطوح فیبرینوژن، ویسکوزیته پلاسما و homa-ir اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه (تغییرات بین گروهی) و آزمون t همبسته تجزیه و تحلیل شدند. نویسنده مسئول: دکتر عباس قنبری نیاکی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه مازندران بابلسر - ایران تلفن: 9111256292 98+ پست الکترونیکی: [email protected] نتایج: سطوح فیبرینوژن در گروه 2 به صورت معنی داری کاهش یافت (008/0p=)، اما کاهش فیبرینوژن در گروه تمرینی 1 از لحاظ آماری معنی دار نبود (233/0p=). همچنین ویسکوزیته پلاسما در هر دو گروه تمرین 1 (227/0p=) و 2 (003/0p=) کاهش یافت، اما این کاهش تنها در گروه 2 معنی دار بود. تغییرات شاخص مقاومت انسولینی در هیچ کدام از گروه ها از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0p>). بین دو گروه در سطوح فیبرینوژن تفاوت معنی داری وجود داشت (024/0p=). نتیجه گیری: یافته های کلی تحقیق حاضر نشان داد که 4 هفته تمرین ترکیبی دراز و نشست و پیاده روی (30 دقیقه دراز و نشست + 15 دقیقه پیاده روی) فیبرینوژن و ویسکوزیته پلاسما را کاهش می دهد، اما تأثیری بر مقاومت انسولینی ندارد