مقایسه عوارض انفوزیون زیرجلدی و وریدی در بیماران بستری در بخش نورولوژی

زمینه و هدف: هیپودرموکلایزیس روش تجویز مایعات است که از سال 1980 به طور فزاینده ای در کنار انفوزیون وریدی به خصوص در سالمندان و طب تسکینی مورد توجه قرار گرفته است. با وجود آن که استفاده از انفوزیون زیرجلدی در حال افزایش است، هنوز نیاز به اطلاعات مهمی در مورد ایمن بودن و عوارض ناشی از آن وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه عوارض دو روش انفوزیون زیرجلدی و وریدی در بیماران سالمند بود.   روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. این تحقیق در بخش نورولوژی بیمارستان گلستان اهواز انجام گردید. 80 بیمار با سن 65 سال به بالا و با تشخیص استروک به طور تصادفی در دو گروه انفوزیون زیرجلدی و وریدی محلول نرمال سالین قرار گرفتند. برای ثبت اطلاعات نمونه ها و عوارض جانبی مشاهده شده از چک لیست، و برای تعیین شدت درد محل انفوزیون از مقیاس دیداری درد ( vas ) استفاده گردید. عوارض جانبی موضعی برحسب وسعت به دو گروه مینور (تا10 سانتی متر) و ماژور (بیشتر از 10 سانتی متر) طبقه بندی شدند. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار استنباطی، نظیر تی تست و کای اسکور استفاده گردید.   یافته ها: تعدادی از بیماران عوارض جانبی موضعی را تجربه کردند (45 درصد گروه زیرجلدی، 40درصد گروه وریدی). عوارض موضعی ماژور در گروه زیر جلدی (ادم و هماتوم شدید) 16درصد و در گروه وریدی (فلبیت و هماتوم شدید) 19درصد اتفاق افتاد. شایع ترین عارضه در گروه زیرجلدی، ادم موضعی (45 درصد) و در گروه وریدی، فلبیت (38 درصد) بود. دو روش از نظر فراوانی بروز عوارض جانبی موضعی تفاوت آماری معنی دار نداشتند. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که جایگزینی مایعات با هیپودرموکلایزیس به اندازه روش انفوزیون وریدی در سالمندان ایمن و قابل استفاده است. بنابراین، در بیمارانی که قادر به دریافت مایعات از طریق خوراکی نبوده و یا دسترسی به وریدهای آن ها کار دشواری است، می توان به راحتی از روش هیپودرموکلایزیس استفاده نمود