اثرات مهاری کتوتیفن در مقایسه با تربوتالین، دیازاکسید و دیکلوفناک بر روی انقباضات خودبخودی رحم در رات هوشیار

کتوتیفن یک بنزوسیکلوهپاتوفن با فعالیت های متعدد فارماکولوژیکی از جمله اثرات رفع انقباضی بر روی انقباضات ناشی از kci، استیل کولین و اکسی توسین در بافت ایزوله شده رحم رات است. از آنجا که اساس درمان زایمان های زودرس بر مهار انقباضات زودرس رحم استوار است، در صورتی که کتوتیفن اثرات مشابهی بر روی رحم در in vivo هم داشته باشد، این دارو ممکن است برای درمان این عارضه مفید باشد. به همین دلیل اثرات این دارو بر روی انقباضات رحم در موش هوشیار بررسی شد و با آگونیست x2-آدرنوسپتور، تربوتالین و مهار کننده سنتز پروستاگلاندین ها، دیکلوفناک و فعال کننده کانال های پتاسیمی وابسته به atp، دیازاکسید مقایسه گردید. علاوه براین، اثرات داروهای فوق بر روی فشار خون و ضربان قلب در شرایط مشابهی نیز بررسی شد. برای این منظور رات های ماده غیر حامله با کتامین بیهوش و اورکتومی گردیدند. سپس میکروبالون در رحم رات ها قرار داده شد و ورید ژاگولار نیز کانوله شد. یک روز بعد از عمل جراحی که رات ها آزادانه مشغول به تغذیه شدند، کانوله ژاگولار به سرنگ پمپ انفوزیون حاوی دارو و کانوله میکروبالون به pressure transducer جهت ثبت انقباضات رحم با دستگاه فیزیوگراف متصل گردید. تجویز تربوتالین (400µg/kg) اثر مهاری سریعی بر روی انقباضات رحم داشت و پس از اتمام تجویز دارو (15 دقیقه) میزان انقباضات به 3±6% کنترل رسید. این اثرات مهاری تا 2 ساعت بعد هنوز ادامه داشت. دیازاکسید (45mg/kg) نیز اثر مهاری بر روی انقباضات رحم در موش هوشیار داشت و در زمان فوق انقباضات بترتیب به 5±13% میزان کنترل تقلیل یافت. ولی کتوتیفن در دز بالا هم نتوانست انقباضات خودبخودی رحم در rat هوشیار را مهار کند و تفاوت معنی داری بین نرمال سالین و کتوتیفن (15mg/kg) مشاهده نشد. از طرف دیگر دیکلوفناک (75mg/kg) اثر مهاری خوبی بر روی انقباضات رحم rat هوشیار داشت و در پایان آزمایش مقدار انقباضات هنوز 7±23% میزان کنترل قبل از دارو بود. دیازاکسید نیز اثر مهاری واضحی بر روی انقباضات رحم داشت. کتوتیفن و دیکلوفناک تغییر معنی داری در فشار خون بوجود نیاوردند ولی دیازاکسید و تربوتالین موجب کاهش فشار خون شدند. تربوتالین همچنین موجب افزایش ضربان قلب و دیازاکسید در دزهایی که اثرات مهاری بر روی انقباضات رحم داشت موجب کاهش ضربان قلب گردیدند. اثر مهاری دیکلوفناک بر روی انقباضات رحم in vivo مبین این است که سنتز و آزادسازی پروستاگلاندین ها در تولید انقباضات خودبخودی رحم rat در روش بکار برده شده نقش مهمی دارد و ممکن است که کتوتیفن نتواند انقباضات ناشی از پروستاگلاندین ها را مهار کند. از این مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که این روش راه مناسبی برای بررسی اثرات داروها بر روی انقباضات رحم ناشی از آزادسازی پروستاگلاندین ها در in vivo است و از آنجا که پروستاگلاندین ها نقش عمده ای در شروع زایمان های زودرس دارند کتوتیفن احتمالا داروی مناسبی برای کنترل انقباضات زودرس رحم در in vivo نیست.