مقایسه میزان اثربخشی و عوارض دو روش جراحی با برش کلاسیک و برش کوتاه کف دستی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال

چکیده: زمینه و هدف: معمولاً برای درمان جراحی بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال از روش برش کلاسیک جراحی باز استفاده می شود که منجر به ایجاد اسکار دردناک و عوارض بعد از جراحی و تاخیر در بازتوانی بیمار می شود. روش دیگر استفاده از برش کوتاه کف دستی است که به نظر می رسد خسارت وارده کمتری به بافت ها نسبت به روش کلاسیک داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی مقایسه اثربخشی و میزان عوارض این دو روش جراحی می باشد. روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی بیماران کاندید عمل جراحی سندرم تونل کارپال بطور تصادفی در دو گروه 51 نفری قرار گرفتند. گروه شاهد به روش برش کلاسیک جراحی باز و گروه آزمون به روش برش کف دستی کوتاه تحت عمل جراحی قرار گرفتند. نتایج از نظر میزان عفونت، بروز اسکار جراحی، تندرنس و درد در محل برش جراحی، پارستزی و خواب رفتگی اندام، تست تینل (tinnel) و فالن (phalen) و بهبود علایم حسی بیمار در دو نوبت 3 هفته و 3 ماه بعد از جراحی ثبت و با استفاده از آزمونهای آماری فیشر، کای دو و t-student مقایسه شدند. یافته ها: از نظر بروز عفونت زخم، آسیب به عصب مدیان و شاخه کف دستی عصب مذکور، در دو روش موردی دیده نشد. در گروه آزمون و شاهد به ترتیب میزان تندرنس در محل برش جراحی در هفته سوم 8/7% و 8/58% و در ماه سوم 2% و 1/47% (05/0p<) بود. میانگین شدت درد در گروه آزمون و شاهد به ترتیب در هفته سوم 22/0±64/1 و 23/0±04/2 (001/0p<) و در ماه سوم 14/0±28/1 و 18/0±39/1 (05/0p>) بود. میزان پارستزی، خواب رفتگی اندام و میزان بهبود عملکرد حسی اندام (لمس سبک و افتراق دو نقطه) بین دو روش تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی مشابه دو روش برش کلاسیک و برش کوتاه کف دستی و عوارض کمتر پس از عمل جراحی در برش کوتاه کف دستی، استفاده از این روش در جراحی باز آزاد سازی عصب مدیان در ناحیه مچ دست توصیه می شود. .