بررسی علل تأخیر در مراجعه بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی هیپ جهت درمان ارتوپدیک

پیش زمینه و هدف: سیر بالینی ddh، اغلب به سمت کوتاهی عضو، لنگش، درد و در نهایت زمین گیر شدن بیمار در دهه ی پنجم زندگی است. عدم تشخیص زود هنگام ddh تغییرات تطبیقی به دنبال خواهد داشت که منجر به مشکل تر شدن روند درمانی و کاهش میزان نتایج خوب درمانی می گردد، لذا، ما در این مطالعه علل مراجعه دیر هنگام بیماران مبتلا به ddh جهت درمان را در بیمارستان امام خمینی تحت بررسی قرار دادیم. مواد و روش کار: 60 بیمار مبتلا به ddh که به صورت تأخیری به درمانگاه بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده و جهت درمان مناسب بستری شده اند مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص قطعی برای این بیماران توسط x-ray و یا سونوگرافی گذارده شد با استفاده از پرسش نامه ای که طبق اهداف پایان نامه توسط مجری طرح طراحی شده بود و با مراجعه به پرونده بیماران و یا مصاحبه حضوری، با والدین نسبت به تکمیل پرسش نامه اقدام و پس از جمع آوری داده ها، اطلاعات بدست آمده را وارد نرم افزار spss نمودیم و نتایج حاصله، به صورت جداول توصیفی و نمودار ارائه گردید. یافته ها: از 60 بیمار با تشخیص دیررس، 45 کودک مراجعه تأخیری داشتند و 15 مورد بلافاصله بعد از تشخیص به ارتوپد مراجعه کرده بودند. 57 زایمان از60 بیمار مبتلا در بیمارستان انجام شده بود. شایع ترین تظاهر بیماری لنگش و شایع ترین علت برای مراجعه تأخیری، مشکلات اقتصادی ذکر شد. بالاترین درصد در میان افرادی که در درجه اول متوجه وجود مشکل در کودک شدند، به مادران اختصاص یافت. نتیجه گیری: اولاً بیماران مبتلا به ddh علی رغم انجام معاینات بالینی در بیمارستان ها تشخیص داده نمی شوند. ثانیاً بعد از تشخیص اکثر آنان به علت ترس از مشکلات مادی به موقع مراجعه نمی کنند.