بررسی میزان آگاهی (awareness) در طی بی هوشی عمومی جهت سزارین در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال ۸۳-۸۴

سابقه و هدف: عارضه ناخوشایند آگاهی و بیداری در طی بی هوشی عمومی به طور بالقوه به عنوان یک نگرانی مهم و قابل توجه در بیماران محسوب می شود؛ به گونه ای که بیش از 50 درصد بیماران نگران آن هستند. این عارضه ممکن است در شرایط مختلف بیماران و چگونگی مصرف داروهای بی هوشی فرق بکند. با توجه به محدودیت های خاص برای دریافت بعضی از داروها در سزارین این مطالعه با هدف تعیین میزان آگاهی در خانم های بارداری که جهت سزارین در طی سال 83 در بیمارستان های آموزشی علوم پزشکی مازندران تحت بی هوشی عمومی قرار گرفتند، انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه یک بررسی مقطعی است که در آن کلیه بیماران بالاتر از 18 سال و کلاس یک asa که طی سال83 جهت جراحی سزارین تحت بی هوشی عمومی به روش معمول قرار گرفتند و در طی عمل جراحی و بعد از عمل فاقد هر گونه مشکل قلبی- عروقی و اعصاب مرکزی و تنفسی و شنوایی بودند، در مرحله 24 ساعت بعد از عمل (که کاملا در حالت بیداری بودند) با استفاده از برگه جمع آوری اطلاعات که حاوی ده سوال دموگرافیک و چهارده سوال اختصاصی مرتبط با نشانه های آگاهی، بیداری طی عمل جراحی و بی هوشی بود، مورد مصاحبه قرار گرفتند. نتایج با استفاده از جداول نشان داده شد و برای آنالیز آماری از آزمون کای دو استفاده شد.یافته ها: 138 نفر(64 درصد) از بیماران در مرحله قبل از بی هوشی دیازپام و یا میدازولام دریافت کردند. هیچ یک از بیماران صدای گریه بچه را در طی بی هوشی عمومی نشنیدند. یکی از شایع ترین وضعیت های مربوط به آگاهی در طی بی هوشی عمومی مربوط به شنیدن گفت و گوی کارکنان و صدای وسایل و دستگاه ها بوده است (سه درصد) (5 و 0.6)، فاصله اطمینان 95 درصد) و بیش ترین وضعیت مربوط به آگاهی در حین بی هوشی مربوط به احساس عدم توانایی برای حرکت کردن حین بی هوشی، 8 درصد بوده است (11.5 و 4.3)، فاصله اطمینان 95 درصد) خواب دیدن در حین بی هوشی سزارین حدود 2.3 درصد (4.27 و 0.33)، فاصله اطمینان 95 درصد) بوده است.استنتاج: آگاهی در این مطالعه به صورت خواب دیدن و عدم توانایی برای حرکت کردن حین بی هوشی بوده است. محدودیت مصرف بعضی از داروهای مرتبط با بی هوشی عمومی در جراحی سزارین موجب شیوع نسبتا بالای آن شده است. در واقع استفاده از علایم بالینی برای تعیین عمق بی هوشی کافی نیست و نیاز به استفاده از ابزارهای پایشی دقیق برای کنترل عمق بی هوشی وجود دارد.