اثر درمانی ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش های c۵۷bl/۶ دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

سابقه و هدف: ترتینوئین از جمله فعال ترین متابولیت های رتینوئیک اسید در بدن است که دارای انواع فعالیت های بیولوژیکی از جمله اثر آنتی اکسیدانی و تعدیل گر ایمنی در موارد التهابی و خودایمنی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش های c57bl/6 دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 15 سر موش نر c57bl/6، به 3 گروه 5 تایی تقسیم بندی شدند: 1) گروه نرمال، 2)گروه کنترل دیابتی (تزریق استرپتوزوتوسین روزانه mg/kg/day 40 برای 5 روز متوالی) و 3) گروه درمانی (تزریق ترتینوئین روزانه mg/kg/day i.p.20 برای 21 روز پس از القائ دیابت). سپس میزان تولید نیتریک اکساید در محیط کشت سلول های طحالی و سطح انسولین پلاسما سنجیده شد. داده های آماری توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (anova) و tukey s test توسط نرم افزار آماری microsoft excel مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: ترتینوئین مانع از کاهش سطح انسولین پلاسما ایجاد شده توسط stz شد که نشان از اثر پیشگیرانه تریتینوئین در تخریب سلول های b بود. هم چنین تولید نیتریک اکساید به طور قابل ملاحظه ای در گروه درمانی کاهش یافت (05/0< p). استنتاج: این یافته ها نشان می دهد که ترتینوئین ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ایجاد شده توسط stz در موش داشته باشد.