رابطه ی انواع بدرفتاری در دوران کودکی با شفقت بر خود و سلامت روانی در افراد متاهل

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی بین انواع بدرفتاری در دوران کودکی با شفقت بر خود و سلامت روانی در افراد متاهل بود. روش­کار: در این مطالعه­ی توصیفی–تحلیلی مقطعی، 350 نفر (زن و مرد) متاهل ساکن شهر تهران در سال 1392 به صورت تصادفی با روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند و پرسش­نامه­های خودگزارشی کودک­آزاری، شفقت بر خود و سلامت عمومی را تکمیل نمودند. پرسش­نامه های 13 شرکت­کننده به دلیل نقص، حذف و پرسش­نامه­های 337  نفر مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده­های از نرم­افزار spss نسخه­ی 19 و آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و چندگانه استفاده شد. یافته­ها: بین بدرفتاری و شفقت بر خود رابطه­ی منفی و معنی­داری وجود دارد (001/0>p و 521/0- =r). بین بدرفتاری و سلامت عمومی همبستگی مثبت و معنی­داری وجود دارد (001/0>p و 306/0=r). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که خرده­مقیاس­های آزار جسمی، آزار عاطفی و خرده­مقیاس غفلت، پیش­بین­های معنی­داری برای شفقت بر خود هستند. خرده­مقیاس غفلت بیشترین سهم را در تبیین شفقت بر خود دارد. هم­چنین تنها خرده­مقیاس آزار عاطفی قادر به پیش­بینی سلامت عمومی می­باشد (001/0>p). نتیجه­گیری: نتایج نشان داد هر چقدر فرد در دوران کودکی آزار بیشتری را تجربه کرده باشد از میزان شفقت بر خود کمتری در بزرگسالی برخوردار است، هم­چنینهر چقدر فرد در دوران کودکی آزار بیشتری را تجربه کرده باشد از میزان علایم روانی بیشتری در بزرگسالی برخوردار است.