درک دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی از یادگیری خودراهبر و رابطه آن با ویژگی های فردی

زمینه و هدف: آمادگی برای خودراهبری در یادگیری در برنامه های دوره های دکترای حرفه ای پزشکی و دندانپزشکی به منظور بهبود مهارت­های یادگیری مادام العمر دانشجویان مورد تاکید قرار گرفته است. در ایران، پژوهش در زمینه یادگیری خودراهبر بسیار محدود و ناچیز است به همین دلیل بررسی آمادگی دانشجویان برای یادگیری خودراهبر بسیار ضروری است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط آمادگی برای خودراهبری در یادگیری دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی با مقطع تحصیلی و ویژگیهای فردی(سن، جنس، معدل دیپلم و دانشگاهی و نمره علوم پایه) ایشان می باشد. روش کار : در این مطالعه مقطعی -همبستگی، تعداد 81 دانشجوی پزشکی و دندان­پزشکی، که در مقاطع کارآموزی و کارورزی تحصیل می­کردند در این مطالعه شرکت نمودند. این مطالعه از طریق تکمیل پرسشنامه انجام شد. معیار نمره علوم پایه، نمره دانشجو در این آزمون و معدل پیشرفت تحصیلی، میانگین نمرات ترم های گذرانده شده بود. تحلیل داده ها با استفاده آزمون های توصیفی و استنباطی، مانند میانگین، انحراف معیار، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه همزمان صورت گرفت. یافته ها: آمادگی برای خودراهبری در یادگیری با معدل رابطه مستقیم و با نمره علوم پایه رابطه منفی داشت(0001/0 p< ). بین نمره خودراهبری دانشجویان با هیچ یک از ویژگی­های جمعیت شناختی تفاوتی یافت نشد(05/0 p< ). نتیجه گیری: بر اساس این نتایج می توان انتظار داشت که با استناد به نمرات علوم پایه و معدل پیشرفت تحصیلی دانشجویان آمادگی آنها برای خودراهبری پیش بینی شود.