تعیین مقدار ۴ – هیدروکسی ایزولوسین در دانه شنبلیله تیمار شده و تیمار نشده با استفاده از gc

مقدمه: گزارش هایی مبنی بر خصوصیات آنتی دیابتیک ترکیب 4 – هیدروکسی ایزولوسین وجود دارد، اما به هرحال معرفی این ترکیب به عنوان داروی جدید نیازمند اثبات کامل اثرات مفید آن در درمان بیماری دیابت و همچنین یافتن روش های مناسب تهیه مقدار کافی از آن می باشد تا انجام مطالعات in vivo امکان پذیر شود. هدف: این پژوهش به منظور جداسازی 4 – هیدروکسی ایزولوسین از دانه شنبلیله و مقایسه مقادیر آن در دانه هایی که در نقاط مختلف ایران کشت شده بود، انجام شد. به علاوه اثر جوانه زدن دانه و یا اضافه کردن ایزولوسین (پیش ساز 4 – هیدروکسی ایزولوسین) به دانه در هنگام آبیاری بر مقدار تحصیل 4 – هیدروکسی ایزولوسین نیز از اهداف دیگر این مطالعه بود. روش بررسی: 4 – هیدروکسی ایزولوسین با عبور عصاره آمینواسیدی دانه های شنبلیله از ستون های تعویض یونی و سلیکا ژل و سپس کریستاله کردن با متانول جداسازی شد. از دستگاهgc برای مقایسه محتوای 4– هیدروکسی ایزولوسین در عصاره دانه های گرفته شده از مناطق مختلف، عصاره دانه های جوانه زده و دانه های آبیاری شده با ایزولوسین استفاده شد. نتایج: دانه های مربوط به شمال شرقی ایران دارای مقادیر زیادی از این ماده است، به علاوه جوانه زدن دانه گیاه منجر به افزایش 2 برابری و اضافه کردن ایزولوسین منجر به افزایش 6 برابری در مقدار 4 – هیدروکسی ایزولوسین تولیدی می شود. نتیجه گیری: یک روش ساده برای افزایش تحصیل 4 – هیدروکسی ایزولوسین تا حدود 6 برابر، استفاده از دانه های جوانه زده شنبلیله است که با ایزولوسین تیمار شده اند.