بررسی اپیدمیولوژیک خشونت و ارتباط آن با سن و جنس و محل درگیری، استان اصفهان، سال ۱۳۸۷

مقدمه: خشونت، پرخاش و پرخاشگری را از این منظر که در محدوده روابط متقابل اجتماعی تجلی و بروز می­یابند می­توان پدیده­های اجتماعی- روانی تلقی نمود. خشونت به دنبال منازعه آسیبی است که به­طور عمدی توسط فرد یا گروه کوچکی از افراد اعمال می­گردد و یک مشکل جدی سلامت عمومی در بسیاری از کشورها است. طبق تخمین سازمان جهانی بهداشت در سال 2000 خشونت مسوول 1658000 مورد مرگ و بیش از 460 میلیون سال عمر تلف شده به علت مرگ وناتوانی (daly) است. الگوی خشونت به دنبال منازعه و متغیرهای مرتبط با آن در کشورهای مختلف متفاوت بوده و تابع عوامل اجتماعی- اقتصادی، قانونی در دسترسی به سلاح می­باشد. موا د و روش­ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی گذشته نگر است. آمار و اطلاعات از طریق برنامه نرم­افزاری حوادث مرکز بهداشت استان اصفهان جمع­آوری و سپس تجزیه و تحلیل گردیده است. یافته­ها: آمار نشان می­دهد که در سال 1387 در کل 4569 موردخشونت اتفاق افتاده است که 4% کل حوادث را تشکیل می­دهد. از این میان 4108 مورد از خشونت اتفاق افتاده (90%) از سوی مردان و 461 مورد (10%) از سوی زنان اتفاق افتاده است. از نظر گروه­های سنی درگیر، گروه سنی 24-20 سال با مجموع 1307 مورد (30%) در رده اول و گروه سنی 19-15 سال با 900 مورد (7/19%) در رده دوم و گروه سنی 29-25 سال با 867 مورد (19%) و سپس گروه سنی 34-30 سال با 460 مورد (10%) بوده است و سایر گروه­های سنی در رده­های بعدی قرار دارند. از نظر محل درگیری بیش­ترین محل درگیری کوچه و خیابان با 2719 مورد (59%) سپس منزل با 711 مورد (5/15%) و پس از آن اماکن عمومی با 518 مورد (3/11%) و محل کار با 95 مورد (3/4%) بوده است و سایر موارد در صد کمی را شامل می­شود. از نظر منطقه حادثه 4095 مورد از خشونت­ها (89%) در مناطق شهری و 363 مورد (8%) در مناطق روستایی و 3% باقیمانده در مناطق شهری روستایی اتفاق افتاده است. نتیجه­گیری: مهم­ترین نکته درمطالعه این آمار به سن ایجاد خشونت بر می­گردد. بیش­ترین سن گرفتار در گروه جوان و فعال جامعه است که در صورت ایجاد آسیب­های جسمی جدی،علاوه بر هزینه­های درمان سبب وارد شدن صدمات اقتصادی به علت از کار افتادن نیروی فعال کار در جامعه می­گردند و نکته دیگر درگیری در جنس مذکر است. با توجه به اینکه بش­ترین موارد خشونت در مناطق شهری اتفاق افتاده است و این مسأله که خشونت را ناشی از عوامل اجتماعی و اقتصادی می­دانیم برنامه­ریزی در جهت ایجاد شغل، ایجاد تفریح و شادی در جوانان و نیز آموزش مهارت­های زندگی از طریق کتب درسی می­تواند کارگشایی در زمینه کاهش استرس، کاهش پرخاشگری و به دنبال آن کاهش خشونت در قشر جوان جامعه گردد. در عین حال به نظر می­رسد ثبت موارد خشونت به تنهایی مشکلی را حل نمی­کند و می­بایست در فرم­های مربوط به ثبت حوادث ستونی برای علت ایجاد خشونت اضافه گردد و برای کاهش موارد در زمینه علل آن برنامه­ریزی­های لازم انجام شود.