نسبت منگنز به آهن خون (manganese-iron ratio: mir) به عنوان یک بیومارکر بالقوه در ارزیابی مواجهه شغلی با منگنز

زمینه و هدف: پایش بیولوژیکی نقش مهمی در ارزیابی مواجهه شغلی دارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی نسبت منگنز به آهن خون (manganese-iron ratio: mir) به عنوان یک بیومارکر بالقوه منگنز انجام گرفته است.   روش بررسی: مطالعه مورد- شاهدی حاضر بر روی کارکنان ذوب یک صنعت تولید قطعات خودرو انجام گرفت. گروه مورد از بین کارکنان فرآیند صنعتی ذوب در معرض مواجهه با منگنز (31 نفر) و گروه شاهد نیز از بین کارکنان اداری غیرمواجهه یافته (30 نفر) انتخاب شدند. میزان مواجهه کارکنان با منگنز با روش niosh 7300 و آنالیز عنصری نمونه های هوا و خون جهت تعیین میزان منگنز با استفاده از دستگاه جذب اتمی- کوره گرافیتی (gf-aas) سنجش شد. اندازه گیری آهن در سرم با استفاده از روش iron- ferrozine ls انجام گرفت. آزمون های آماری با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت.  یافته ها: میانگین غلظت مواجهه کارکنان ذوب با منگنز هواmg/m3 0/005 ±0/008 بود. میزان منگنز خون گروه ذوب (µg/l 8/66± 17/33) به طور معنی داری بیشتر از میزان منگنز خون گروه شاهد (µg/l 8/70 ± 9/37) بود (p-v<0/05). میانگین نسبت منگنز به آهن خون (mir) گروه مورد نیز به طور معنی داری بیشتر از میانگین آن در گروه شاهد بدست آمد (p-v<0/05). نتایج آزمون همبستگی ارتباط معنی دار آماری بین منگنز هوا و نسبت منگنز به آهن خون (mir) نشان داد (r=0/426, p-v<0/05).  نتیجه گیری: نسبت منگنز به آهن خون (mir) می تواند به عنوان یک بیومارکر برای تمایز کارکنان مواجهه یافته با منگنز از کارکنان غیر مواجهه یافته مورد استفاده قرار گیرد.