ارتباط جهت گیری مذهبی با قصد فرزندآوری و تعداد فرزندان موجود و مطلوب، از نظر زنان شاغل در مرکزهای منتخب شهر تهران

سابقه و اهداف: با توجه به کاهش باروری که به­دنبال کاهش تمایل به فرزند­آوری رخ می­دهد و همچنین اهمیّت توجه به میزان باروری و افزایش زنان شاغل طی سالیان اخیر، در شرایط کنونی ایران، مطالعه­ی حاضر با هدف تعیین ارتباط جهت­گیری مذهبی با قصد فرزندآوری و تعداد موجود و مطلوب فرزندان، از نظر زنان شاغل در مرکزهای منتخب شهر تهران انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه­ی مقطعی، 200 زن شاغل دارای شرایط لازم (به­دلیل اینکه بیش از دو سوم زنان شاغل، در وزارت آموزش­و­پرورش و مرکزهای تابع وزارت بهداشت مشغول به­ کار هستند)، از بیمارستان­های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و مرکزهای منتخب آموزش­و­پرورش، به­صورت در دسترس انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از پرسشنامه­ی حاوی اطلاعات دموگرافیک، سؤال­های تعیین­کننده­ی جهت­گیری مذهبی، سؤال­های رفتار باروری (شامل سؤال­های مربوط به قصد فرزندآوری و تعداد فرزند موجود و مطلوب) جمع­آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آمارهای توصیفی و تحلیلی همبستگی استفاده شد. علاوه­براین، سطح معنی­داری نیز 05/0 در نظر گرفته شد. این پژوهش  تمام موارد اخلاقی مرتبط را رعایت کرده است. یافته ها: در این مطالعه، میانگین و انحراف معیار سنی واحـدهای پـژوهش 11/8 ± 55/37 سال بود و 57 درصد شرکت­کنندگان دارای یک فرزند و یا بدون فرزند بودند. بیشتر واحدهای پژوهش (5/60 درصد) دارای جهت­گیری مذهبی عالی بودند. میانگین و انحراف معیار تعداد موجود و تعداد مطلوب فرزند، به­ترتیب 81/0 ± 31/1 و 79/0 ± 03/2 بود و 21 درصد شرکت­کنندگان نیز قصد فرزندآوری در آینده را داشتند. بر اساس آزمون همبستگی، بین تعداد موجود و مطلوب فرزند با نمره­ی جهت­گیری مذهبی، همبستگی آماری معناداری وجود داشت (05/0p<،14/0=r)؛ اما بین قصد فرزندآوری و جهت­گیری مذهبی، همبستگی معناداری وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که جهت­گیری مذهبی از عامل­های تأثیرگذار بر تعداد مطلوب و موجود فرزندان زنان شاغل است. بر این اساس، توجه به امور فرهنگی مبتنی بر تربیت دینی در خانواده و نیز برنامه­ریزی­ها و سیاست­گذاری­های جمعیتی توصیه می­شود.