اثر کورکومین بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و شاخص های کلیوی در موش های صحرایی دیابتی شده با آلوکسان

مقدمه و هدف: دیابت موجب آسیب و اختلال در عملکرد کلیه ها می شود. همچنین با اختلال در ترشحات غدد آندوکرین سبب بروز اختلالات متابولیک ثانویه می گردد. باتوجه به نقش کورکومین در کاهش گلوکز خون و تعدیل سیستم آنتی اکسیدانی، این پژوهش با هدف تعیین اثر کورکومین بر هورمون های محور هیپوفیز-آدرنال و شاخص های کلیوی در موش های صحرایی دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعۀ تجربی 32 سر موش صحرایی نر به 4 گروه مساوی تقسیم شدند: شاهد، شاهد دیابتی و دیابتی تجربی تیمارشده با کورکومین (غلظت های 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم). دیابت در گروه های شاهد دیابتی و دیابتی تجربی، با یک بار تزریق داخل صفاقی آلوکسان القا شد. کورکومین به مدت 25 روز به صورت داخل صفاقی به گروه های دیابتی تجربی تزریق شد. در پایان دورۀ تزریق، سطح سرمی اوره، اسیداوریک، کراتینین، آلبومین و هورمون های آدرنوکورتیکوتروپین، کورتیزول و آلدوسترون اندازه گیری شد. مقاطع بافت کلیه تهیه و توسط میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در مقایسه با گروه شاهد دیابتی، سطح سرمی اوره، اسیداوریک و کراتینین در گروه های دیابتی تحت تیمار با کورکومین به طور معنی داری کاهش و آلبومین به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>p). این مقایسه برای هورمون های آدرنوکورتیکوتروپین، کورتیزول و آلدوسترون افزایشی بود (05/0>p). تیمار موش های صحرایی دیابتی توسط کورکومین به صورت وابسته به دوز، آسیب نفرون های کلیه را بهبود بخشید نتیجه گیری: مصرف کورکومین به صورت وابسته به دوز فعالیت محور هیپوفیز-آدرنال را افزایش می دهد. همچنین سطح شاخص های عملکردی کلیه در موش های دیابتی به حالت طبیعی نزدیک می شود و اثرات مطلوبی بر بهبود آسیب های بافتی کلیه دارد.