اثر آنتی بادی های خنثی کننده بر فعالیت لیز لخته ی استرپتوکیناز در لومن داخلی کاتتر دایم همودیالیز

مقدمه: استرپتوکیناز به عنوان تنها ماده ی ترمبولیتیک در دسترس در بعضی مناطق می باشد. فراوانی عفونت های استرپتوکوکی باعث افزایش سطح آنتی بادی ضد استرپتوکوک می شود. وجود آنتی بادی ضد استرپتوکیناز نقش مهمی در شکست استفاده از این دارو در باز کردن انسدادهای ترومبوتیک دارد. در این مطالعه به بررسی وجود این آنتی بادی در بیماران تحت همودیالیز دایم دارای کاتتر پرداختیم. روش ها: در این مطالعه 70 بیمار تحت همودیالیز دارای کاتتر دایم که دچار انسداد ترومبوتیک لومن شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران، علت نارسایی کلیه، طول کاتتر دایم، نام مرکز دیالیز، محل قرار گرفتن کاتتر، طول مدت انسداد، سابقه ی عفونت ثبت شده قبل از تزریق استرپتوکیناز و نمونه ی خون جهت تعیین آنتی بادی ضد استرپتوکیناز از بیمار گرفته شد. استرپتوکیناز با غلظت 50000 واحد در سی سی از لومن کاتتر دایم وارد شد و 24 ساعت بعد محلول فوق با سرنگ کشیده شد. قبل و بعد از تزریق استرپتوکیناز برای تعیین وجود و رفع انسداد در لومن، در هر لومن به طور جداگانه ماده ی حاجب تزریق گردید و کلیشه ی رادیولوژی تهیه شد. نتایج با آزمون 2 χ مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: 19 نفر (37 درصد) آنتی بادی مثبت داشتند. تعداد روزهای انسداد 5/4 ± 4/4 بود. با تزریق استرپتوکیناز 63 کاتتر (90 درصد) باز شدند. فراوانی باز شدن کاتتر به دنبال تجویز استرپتوکیناز در موارد آنتی بادی مثبت و منفی اختلاف معنی دار نداشت. ارتباطی بین وجود آنتی بادی، سابقه ی عفونت کاتتر، تعداد روزهای انسداد و باز شدن لومن توسط استرپتوکیناز وجود نداشت. نتیجه گیری: استرپتوکیناز دارویی مؤثر جهت رفع انسداد ترمبوتیک کاتتر دایم همودیالیزی است و وجود آنتی بادی در پاسخ بیمار به استرپتوکیناز نقش ندارد.