تأثیر گروه درمانی روانی- اجتماعی بر بهبود حملات میگرن و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به میگرن

مقدمه: میگرن یکی از رایج ترین انواع سردرد در بیمارانی است که به مراکز درمانی مراجعه می کنند. میگرن، یکی از دلایل مهم غیبت از کار یا امتناع از هر گونه فعالیت شخصی و اجتماعی است. وقوع مکرر سردرد، اثرات نامطلوب زیادی بر سبک زندگی و فعالیت های اجتماعی بیمار می گذارد. روش ها: در این مطالعه ی نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد، 40 بیمار مبتلا به میگرن مراجعه کننده به درمانگاه های تخصصی مغز و اعصاب بیمارستان های شهر اهواز در فاصله ی زمانی مهرماه تا آذرماه سال 1392، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به روش تصادفی ساده به دو گروه مساوی مداخله شاهد تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه ی ثبت نشانه های سردرد و پرسش نامه ی کیفیت زندگی بود. درمان روانی- اجتماعی در هشت جلسه ی درمانی 60 دقیقه ای اجرا شد. پرسش نامه ها در دو مرحله ی قبل و بعد از درمان 8 جلسه ای، برای هر دو گروه تکمیل شد. برای مقایسه ی تعداد و شدت حملات میگرن و کیفیت زندگی پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه مداخله و شاهد از آزمون تحلیل واریانس (anova) استفاده گردید. یافته ها: مقایسه ی دو گروه نشان داد که بین تعداد سردرد (0001/0 = p؛ 78/46 = f)، شدت آن (0001/0 = p؛ 87/184 = f) و مدت ادامه ی سردرد (0001/0 = p؛ 74/1107 = f) تفاوت معنی داری وجود داشت. تأثیر درمان روانی- اجتماعی در تعداد سردردهای میگرنی، 53، در شدت سردردها، 83 و در مدت آن، 76 درصد بود. همچنین، نمرات میانگین تعدیل شده ی کیفیت زندگی و عملکرد جسمی و روانی آن پس از درمان، افزایش معنی داری داشت (0001/0 = p؛ 08/18 = f)؛ تأثیر درمان روانی- اجتماعی بر کیفیت زندگی بیماران، 33 درصد نشان داده شد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، درمان روانی- اجتماعی بیماران مبتلا به میگرن موجب بهبود حملات میگرن از نظر تعداد، شدت و مدت سردردهای میگرنی و همچنین، بهبود کیفیت زندگی بیماران در عملکرد جسمی و روانی می شود. پیشنهاد می شود، از این الگو برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران استفاده گردد.