بررسی اثر درمانی تکنیک های دستی در بیماران مبتلا به اختلال کارکرد مفصل ساکروایلیاک

مقدمه: درگیری مفصل ساکروایلیاک، یکی از علل کمردرد در 30-15 درصد موارد است. چندین مطالعه درمان های مختلفی را برای درمان اختلال کارکرد ساکروایلیاک مطرح کرده اند که از بین آن ها به مانیپولاسیون نیز اشاره شده است، اما با وجود شیوع بالای این اختلال هنوز روش درمانی مشخصی برای آن معرفی نشده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر مانیپولاسیون در بهبود این اختلال بود. روش ها: افراد دارای درد کمر یا باتوک که از بین آزمایش های تشخیصی اختلال کارکرد ساکروایلیاک، حداقل 3 آزمایش مثبت داشتند و در magnetic resonance imaging (mri) لومبوساکرال علت دیگری برای درد کمر آن ها وجود نداشت، به شرط داشتن سایر معیارهای ورود به مطالعه، تحت مانور posterior innominate rotation قرار گرفتند. خود بیماران به مدت یک ماه در منزل تکنیک self-mobilization posterior innominate را انجام می دادند. قبل از مداخله و 1 ماه پس از آن، درد بیمار با استفاده از visual analog scale (vas) و توانایی انجام فعالیت های مختلف با استفاده از oswestry disability index اندازه گیری شد. یافته ها: 34 بیمار از نظر درد کمر ارزیابی شدند که پس از مداخله، درد کمر در 22 نفر (70/64 درصد) بهبود یافته بود (05/0 > p). کارکرد و توانایی انجام فعالیت های روزمره ی زندگی در 29 بیمار ارزیابی شد و پس از مداخله، این توانایی در 23 نفر (31/79 درصد) افزایش داشت (05/0 > p). نتیجه گیری: انجام یک بار مانیپولاسیون posterior innominate rotation و انجام روزانه ی آن توسط بیمار به مدت یک ماه، تأثیر مثبتی در کاهش درد کمر و بهبود کارکرد داشت.