رابطه ثبات مرکزی با عملکرد توانی ورزشکاران زن در اجرای پرش های عمودی

مقدمه و هدف: تقویت عضلات ناحیه مرکزی بدن به منظور افزایش ثبات مرکزی به عنوان بخشی از برنامه تمرین ورزشکاران مورد توجه قرار گرفته است. با این حال چگونگی رابطه آن با عملکرد ورزشی به طور کامل شناخته شده نیست. هدف از اجرای این پژوهش تعیین ارتباط میان ثبات مرکزی و عملکرد توانی اندام تحتانی در اجرای پرش های عمودی بود. مواد و روش­ها: 12 ورزشکار زن رشته اسکواش با میانگین سن 60/6 ± 06/23 سال و وزن 44/5 ± 56/61 کیلوگرم در این مطالعه شرکت کردند. به منظور سنجش ثبات مرکزی، آزمون مک گیل در چهار بخش خم کردن تنه، باز کردن تنه و پل های طرفی راست و چپ اجرا شد و ثبات مرکزی کل از مجموع امتیازهای این چهار بخش به دست آمد. ارتفاع دو پرش عمودی آزمودنی ها یعنی کانترموومنت جامپ (cmj) و اسکات جامپ (sj) نیز ثبت شد. برای تعیین روابط بین نتایج آزمون مک گیل و ارتفاع پرش ها از آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش روابط معنادار بین ثبات مرکزی کل با  cmj(03/0= p  ,61/0= r)، آزمون پل طرفی راست با cmj و sj ( به ترتیب 01/0= p  ,79/0=r  و 02/0= p  ,67/0=r  ) و آزمون پل طرفی چپ با cmj و sj ( به ترتیب 01/0= p  ,77/0=r  و02/0= p , 64/0= r ) را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده، از نقش تاثیرگذار ثبات مرکزی در انتقال توان به هنگام اجرای حرکات ورزشی حمایت می کنند. با این حال به نظر می رسد که مسیر انتقال توان از بخش های جانبی عضلات مرکزی بدن می گذرد. تمرکز بیشتر روی تقویت عضلات این بخش ها ممکن است در بهبود عملکرد توانی ورزشکاران موثر باشد