بهبود دقت در تعیین تراکم هموگلوبین بافت در برش نگاری بینابی فروسرخ به روش المان محدود با افزایش تعداد پروجکشن ها و نمونه برداری ها

خلاصه مقدمه: برش نگاری بینابی فروسرخ روشی غیرتهاجمی برای نظارت بر تغییرات غلظت خون است. این روش با توجه به مزایای قابل توجهی که در تشخیص غلظت کروموفورهای بافت، کیفیت در تصاویر و سادگی سیستم دارد، محبوبیت زیادی را در بین تجهیزات مورداستفاده در پزشکی یافته است. در بیشتر سامانه های تصویربرداری، استفادۀ همزمان از فیبر به عنوان چشمه و آشکارساز باعث ایجاد محدودیت هایی از جمله کاهش در تعداد پروجکشن ها و نمونه برداری ها می شود. این محدودیت ها نیز منجر به کاهش دقت در تصاویر بازسازی شده می شوند. در این مطالعه اثر استفاده از لیزر به عنوان چشمه و دستگاه بار جفت شده 1 به عنوان آشکارساز، بر تعداد پروجکشن ها، نمونه برداری ها و دقت تصاویر بازسازی شده مورد بررسی قرار می گیرد. روش بررسی: این پژوهش شامل مطالعات شبیه سازی و تجربی می باشد. ابتدا اثر افزایش پروجکشن ها و نمونه برداری ها بر دقت بازیابی غلظت هموگلوبین به روش شبیه سازی با نرم افزارnirfast ارزیابی شد. سپس جهت اعتبارسنجی نتایج شبیه سازی، آزمایش های تجربی با تصویربرداری از فانتوم هموگلوبین انجام شد. داده ها با استفاده از چهار دایود لیزر و دوربین ccd جمع آوری شده اند و صحت بازیابی غلظت هموگلوبین در تصاویر بازسازی شده مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: نتایج شبیه سازی نشان می دهد با افزایش تعداد پروجکشن ها و آشکارسازها خطا در برآورد غلظت هموگلوبین از 32درصد به 2درصد کاهش می یابد. همچنین نتایج آزمون های تجربی نشان می دهد با به کارگیری این روش میزان بازیابی غلظت هموگلوبین در این روش به 80 درصد مقدار مرجع رسیده است. این مقدار در مقایسه با سامانه هایی که از فیبر بهره می برند 10 تا 15 درصد بهبود نشان می دهد. نتیجه گیری: استفاده از دایود لیزر و دوربین ccd به همراه افزایش تعداد پروجکشن ها و نمونه برداری ها در برش نگاری بینابی فروسرخ باعث بهبود دقت در برآورد غلظت هموگلوبین می شود.